Janusz Woda z autorem bloga w Niemczech na początku lat 80-tych
Zdjęcie ze zbiorów Andrzeja Filipowicza
Zapraszam do lektury wspomnień byłego prezesa Polskiego Związku Szachowego Janusza Wody o zmarłym niedawno znakomitym szachiście Zbigniewie Dodzie: Link.
Krakowski Klub Szachistów jest pierwszym na ziemiach polskich klubem szachowym. Za datę jego założenia uznaje się dzień 10 maja 1893 roku, kiedy to zatwierdzono pierwszy statut klubu.
W 1971 roku zostałem członkiem klubu Hutnika Kraków Nowa-Huta, który dominował w krakowskim okręgu. KKSz z wielkimi tradycjami nie liczył się w tym czasie w sporcie szachowym. Dlatego krakowscy działacze postanowili połączyć siłę i historię. W czerwcu 1976 roku doszło do fuzji i w ten sposób stałem się członkiem klubu „1893 KKSz. Hutnik Kraków”.
W nowym składzie awansowaliśmy w Cieplicach (21-30.11.1976) do I ligi. Dwa lata później przeniosłem się do Hutnika Warszawa.
Nie znam daty rozpadu „1893 KKSz. Hutnik Kraków”.
Pierwsza drużyna „1893 KKSz.Hutnik”. Od lewej strony stoją: Kazimierz Steczkowski, Jerzy Konikowski, Stanisław Porębski, Stanisław Kostyra i Marek Rogalewicz. Siedzą od lewej: Jerzy Kostro, Jadwiga Gazda, Jadwiga Kołacz oraz prezes klubu Jerzy Krzyworzeka.
Dalsze losy osób na zdjęciu. Nie żyją: Jadwiga Kołacz, Jerzy Krzyworzeka i Marek Rogalewicz. Kazimierz Steczkowski wyemigrował do USA. Jerzy Kostro okazyjnie zajmuje się pracą trenerską. Stanisław Porębski po wieloletnim pobycie w Czechach wrócił do Krakowa i szkoli obecnie młodzież w Nowej Hucie. Stanisław Kostyra mieszka w Białymstoku. Losy Jadwigi Gazdy są mi nieznane.
Dzisiaj znakomity polski szachista Jacek Boguslaw Bednarski obchodziłby swe 74 urodziny.
Grób Jacka (zdjęcie ze zbiorów Gali Śledziewskiej)
Dodatkowa informacja
Andrzej Filipowicz przysłał mi fotografię z adnotacją: Załaczam upominek sprzed lat! Nie wiem czy masz to zdjęcie.
Mam i nawet już dawno zamieściłem je na mojej stronie w galerii. Byłem na tych mistrzostwach trenerem Hani Jagodzińskiej. W trakcie turnieju poznałem bliżej Sylwię Grzegorzek z Katowic (widoczna o góry), która trzy lata później została moją żoną.
Od lewej strony: Dworaczek Irena (12 lat), Dworaczek Jadwiga, Drob Danuta, Radzimińska Barbara (12 lat), Jagodzińska Hanna, Nagowczyk Emilia, Polok Wanda, Skwarczyńska Zofia, Jezierska Iwona, Grzegorzek Sylwia, Niziołek Danuta, Dembecka Kamila, Kurzok Barbara, Nagel Krystian syn kierownika turnieju, Ciechocińska Zofia, Stasiak Irmina, Zaszkodna Teresa, Szmacińska Grażyna oraz Prof. Przybyła i Hubert Nagel.
Andrzej Niklas napisał: Czytałem wspomnienia mm Jacka Bednarskiego, który opowiadał, że podczas olimpiady w Tel Awiwie 1964 gdy grał z Petrosjanem ten po partii przeprosił go za walnięcie w zegar i w dowód przeprosin przyniósł wino. Natomiast na olimpiadzie w Lugano 1968 kierownik drużyny instruował ich …aby nie zajęli za dobrego miejsca, a byli nawet na 3 miejscu.To były czasy.
Andrzej Niklas napisał: 50 lat temu, 10 września 1962 roku, w treningowym meczu przedolimpijskim rozegranym w Domu Chłopa z Wa-wie reprezentacja USA pokonała Polskę 3-2.
Amerykanie (bez Fischera) wzięli odział też w turnieju szachów błyskawicznych.
Pamiętna partia Śliwa – Fischer
Andrzej Niklas napisał: Dwóch zawodników z Polski w partii dnia na chessgames.
//////////////////////////////
Chodzi tutaj o pojedynek dwóch Krakusów Bogdana Śliwy i Jerzego Kostro.
Bogdan Śliwa w partii przeciwko przyszłemu mistrzowi świata Robertowi Fischerowi. Zagadka: gdzie i kiedy była grana ta partia?
Jerzy Kostro
Rafał Marszałek napisał:
Dzień dobry Jurku,
1. Garibaldka – gra karciana, znana (ponoć) w całej Europie znalazła swój drobiazgowy opis w Wikipedii. Natomiast gra w guziki jest, jak się zdaje, pochodną swobodnych reguł i osobniczych talentów. Sam, jako antytalent manualny, nigdy jej nie próbowałem: za trudna.
2. Partia Rezerwowego M. z Kuligowskim zapadła mi w pamięci nie tyle i nie tylko dla jej sportowego ( przynajmniej dla mnie) znaczenia, ale dla malowniczych okoliczności.
Grana w ostatniej rundzie rozgrywanych „szwajcarem” XXXIV Mistrzostw Polski wynosiła zwycięzcę na poziom dzielonego 4 miejsca, a przegrywającego spychała z pierwszej dziesiątki. Kuligowski ( w następnym roku, po Olimpiadze w Buenos Aires, już pół- arcymistrz ) grając białymi utrzymał inicjatywę debiutową i stopniowo ją powiększał. Partia została odłożona w nieskomplikowanej końcówce trzyfigurowej, w której czarne zostały skazane chyba na wieczną pasywność. Widząc na horyzoncie majaczącą kostuchę długo obmyślałem posunięcie do koperty. Wybrałem podstawienie piona pod bicie (41…f7-f5) licząc na nie tylko na efekt zaskoczenia, ale na zmianę struktury pionowej , a więc na oddech i walkę na nowym terytorium.
Przy szatni spotkał mnie – bladego i sfrustrowanego – Jacek Żemantowski i przez grzeczność zapytał o pozycję . „Jest przegrana. Mogę się tylko pocieszać, że zapisałem najlepszy ruch” – odparłem. Nie mogłem przewidzieć, że za chwilę Żemantowski natknie się – co za traf ! – na Kuligowskiego i zada mu to samo pytanie. A potem, w ostrym ataku szczerości, doda, że zdaniem Marszałka jego pozycja jest przegrana, ale że przynajmniej zapisał najlepszy ruch…
W hotelu analiza partii z Jackiem Bednarskim. Jak to zwykle z nim: analiza choć twórcza, to przerażliwie długa i nieuchronnie chaotyczna. O trzeciej nad ranem pokój od Jackowych papierosów zaczął bieleć i dymić. Wywaliłem Jacka na chwilę na korytarz. A tam – co za traf ! – Kuligowski. Od razu się zgadało, że analizujemy odłożoną pozycję. Jacek, którego nawet największy wróg nigdy nie oskarżył o małomówność, cóż dopiero o dyskrecję, natychmiast zwierzył się z dumą Kuligowskiemu, że „choć pozycja przegrana, to zapisany ruch czarnych – palce lizać !”. Kuligowski, jakby zdziwiony, uciekł do pokoju, żeby rzecz ( już przecież raz sygnalizowaną ) – ponownie sprawdzić.
Rankiem, z oczyma jak króliki, wczołgaliśmy się z Kuligowskim na salę turniejową. Sędzia otwiera kopertę, wykonuje zapisany przeze mnie ruch, a Kuligowski…baranieje! Myśli nad odpowiedzią całe dwadzieścia pięć minut ! I pewno wspomina, że dwóch dobrych ludzi go już dawno ostrzegło,a tymczasem on prostej (?) repliki partnera nawet się nie domyślił. To wyrażnie podcina mu skrzydła i mimo dobrych pierwszych trzech posunięć bialych wykonanych po wznowieniu, partia kończy się remisem.
Ale, nawiasem mówiąc: CZY I GDZIE MOŻNA ZNALEŹĆ TĘ PARTIĘ ? Jej zapis mi się zgubił, wraz z innymi przy przeprowadzce. W polskim internetowym zbiorze partii z Mistrzostw Polski jej nie ma. Może, jakimś cudem, byłaby osiągalna w ChessBase czy innym źródle. Nie potrafię jednak jej odszukać. „Do mnie, dzieci wdowy!” ( Żeromski, „Popioły”) . Czyli: Bracia masoni, POMOCY !
Pozdrowienia
Rafał
P.S. Czy p.Sebastian jest przedstawicielem naszego pokolenia ?
Rafał Marszałek napisał (So 2012-07-14 13:41):
Panowie,
w trakcie bibliotecznej kwerendy natknąłem się przypadkowo na ów „Dziennik masona” wydrukowany w tygodniku „Literatura” w 1977 r.
Niektórym z Was przypomni się stara epoka, a najmłodsi może wejdą w miniony bezpowrotnie klimat dawnego szachowego turnieju.
Członkowie Wielkiej Loży w kolejności występowania:
Mistrz Jacek = Bednarski
Władysław I (Redaktor) = Litmanowicz
Włodzimierz = Schmidt
Ryszard = Skrobek
Tadeusz = Żółtek
Władysław II (Reformator)= Schinzel
Romuald = Grąbczewski
Adam = Kuligowski
Z serdeczną akoladą (patrz: Wikipedia)
Rafał Marszałek
//////////////////////////////////////////
Dnia 14-07-2012 o godz. 20:04 Andrzej Adamski napisał:
Bracia masoni!
Miłe wspomnienie dawnych przeżyć otrzymane od Brata Rafala wielce mnie wzruszyly. Dzięki!
Od dwu dni dane mi jest obserwować ciężkie próby inicjacyjne , którym poddany jest nasz młodszy Brat Mateusz w Dortmundzie,
Bracia, zespolmy nasz krąg duchowy w intencji wsparcia Brata Mateusza w dalszych jego próbach.
Z serdeczną trójkątną akoladą
Brat Andrzej
