Od dłuższego czasu Internauci namawiają mnie do publikacji poruszonych na blogu zagadnień w formie książki. „Jest tutaj tyle ważnych przedstawionych problemów, które są porozrzucane w różnych tematach. Warto to wszystko połączyć w całość…”!
O tym myślę już od dłuższego czasu i zbieram odpowiednie materiały, których mam bardzo dużo w swoim archiwum. Zamierzam opisać różnego rodzaju wydarzenia dotyczące aspektów szachów wyczynowych w Polsce na bazie osobistych przeżyć od 1961 roku.
Pisałem we wcześniejszych publikacjach, że już jako początkujący szachista postanowiłem wyjaśnić problem: dlaczego nasi czołowi szachiści są słabsi od zawodników innych krajów? Dlaczego mistrzowie Polski zajmują przeważnie dalekie miejsca, nawet i ostatnie, w turniejach międzynarodowych i dlaczego nie liczymy się w walce o mistrzostwo świata?
Ostatecznie po lekturze różnych relacji zamieszczonych w miesięczniku „Szachy” z turniejów z udziałem naszych kadr i publikacji książkowych (np. III Międzynarodowy Turniej Szachowy, Sopot 1951) oraz analizie partii doszedłem do wniosku, że najsłabszym ogniwem w grze naszej czołówki (także kobiet) jest faza debiutowa. W tej kwestii znacznie ustępowaliśmy np. Rosjanom, Czechom, Niemcom, Rumunom, Bułgarom, Jugosłowianom, z którymi bardzo często przegrywaliśmy już w początkowym stadium partii.
I dlatego, gdy zająłem się pracą szkoleniową, to kładłem silny nacisk na znajomość otwarć oraz optymalnie opracowany repertuar debiutowy. W latach 1978-1981 byłem trenerem Polskiego Związku Szachowego i na obozach kadry młodzieżowej propagowałem hasło:
„Studiujcie debiuty, a w grze środkowej i końcówkach dacie sobie na pewno radę!”
Jednocześnie polecałem studiowanie całych partii, aby można było prześledzić dokładnie wszystkie stadia gry.
To zawarłem w komunikacie szkoleniowym 1-1979.
Ale nie wszyscy szkoleniowcy byli zgodni z tą teorią. Na jednym z obozów kadry juniorów doszło między mną i jednym z trenerów do dość ostrej wymiany zdań!
Jako trener kadry wydawałem w latach 1978-1981 różne materiały szkoleniowe. Największym przedsięwzięciem były „Materiały Szkoleniowe”, które ukazywały się w formacie zeszytów A-5 po 12-18 stron. Byłem odpowiedzialny za ich stronę merytoryczną i techniczną, czyli przygotowywałem materiały, następnie sam je przepisywałem na maszynie, kleiłem diagramy itd.
Udało mi się wciągnąć do współpracy wiele osób np. Krystynę Radzikowską, Małgorzatę Wiese, Jerzego Kostrę, Jerzego Pokojowczyka, Jacka Bielczyka, Henryka Dobosza, Zbigniewa Szymczaka, Ryszarda Bernarda i innych.
Pierwszy numer ukazał się w styczniu 1979 roku w trakcie turnieju strefowego w Warszawie. „Narodziny” jego nie były takie proste. Najpierw sekretarz generalny Polskiego Związku Szachowego Jan Eberle musiał przekonać odpowiedniego pracownika Centralnego Ośrodka Sportowego o potrzebie takich materiałów do szkolenia młodzieży, natomiast ja przez około pół godziny walczyłem w Urzędzie Kontroli Prasy w Warszawie o uzyskanie zgody na ich publikację. Potem ktoś wpadł na pomysł, że materiały szkoleniowe w zasadzie nie potrzebują akceptacji cenzury i w ten sposób udało mi się ominąć później ten urząd.
Przez trzy lata mojej działalności udało mi się wydać 6 numerów. Oczywiście techniczna jakość tych materiałów odpowiadała możliwościom ówczesnych czasów. Natomiast treść każdego zeszytu była interesująca i za to zbieralem pochwały.
Po moim wyjeździe z kraju w 1981 roku kolejni trenerzy kadry nie podjęli się już tego zadania. Dopiero w 2002 roku ukazały się „Wybrane zagadnienia teorii i praktyki szachowej” pod redakcją Ryszarda Bernarda.
