Od lewej strony: Kacper Piorun, Aleksander Miśta i Piotr Murdzia (zdjęcie z Internetu)
W dniach 30.07-6.08.2016 r. w Belgradzie (Serbia) odbyły się Drużynowe oraz Indywidualne Mistrzostwa Świata w rozwiązywaniu zadań szachowych (solvingu).
Polska ekipa w składzie: Kacper Piorun, Piotr Murdzia i Aleksander Miśta zdobyła tytuł Mistrza Świata!
Indywidualnie złoty medal zdobył Kacper Piorun, a srebro Piotr Murdzia.
Gratulacje!
Dla przypomnienia: link
[tu znajdował się logotyp PZSzach, ale PZSzach nie zezwolił na publikację tutaj logotypu PZSzach]
[tu znajdowało się zdjęcie z facebook’a PZSzach, ale PZSzach nie zezwolił na publikację tutaj rzeczonego zdjęcia PZSzach]
W marcowym numerze 2015 „Magazynu Szachista“ Andrzej Filipowicz w następujący sposób odniósł się do solvingu:
Podsumowałem wielkie osiągnięcia naszych speców od rozwiązywania zadań szachowych w 2014 r. Wspaniała czwórka Piotr Murdzia, Kacper Piorun, Aleksander Miśta i Piotr Górski okazała się bezkonkurencyjna zarówno w międzynarodowych MP, jak też w Championatach Europy i świata. Zdobyli złote medale drużynowe w ME i MOE oraz złote i srebrne medale w turniejach indywidualnych. Przyjrzałem się też tematyce zadań i stwierdziłem, że szachowi kompozytorzy coraz dalej odchodzą w zadaniach od normalnie grywanych szachowych pozycji. Nawet w studiach zaczynają dominować pozycje nie mające wiele wspólnego z pozycjami z gry, może poza motywami. Dlatego też coraz trudniej przychodzi specjalistom od solvingu uzyskiwanie sukcesów w grze bezpośredniej, bo z rozwiązywania zadań nic nie wynika. Uczestnicy rozgrywek znają z góry wynik pozycji i tylko szukają drogi do celu, a w grze bezpośredniej z reguły nie wiadomo do jakiego wyniku prowadzi wybrany wariant czy kontynuacja. W obecnej formie solving jest raczej szkodliwy dla wyczynowców.
Zastanawiałem się, jak zbliżyć rozwiązywanie zadań do gry bezpośredniej i traktować je jako formę treningu. Wydaje mi się, że wprowadzenie do zawodów w solvingu pozycji, w których mają posunięcie czarne lub białe, ale nie wiadomo, czy najlepsze posunięcia, odpowiednio punktowane, prowadzą do zwycięstwa, remisu, czy stwarzają szanse, np. na skuteczną obronę przegranej pozycji. Znalezienie takich zadań wśród milionów rozegranych partii nie stanowi problemu, natomiast wymagane jest ich sprawdzenie przy użyciu dobrych programów komputerowych.
/////////////////////////////
Propozycja Andrzeja Filipowicza, aby w konkursach wykorzystywać pozycje z praktyki turniejowej jest nierealna, ponieważ założeniem solvingu jest rozwiązywanie tylko kompozycji szachowych.
To że solving nie sprzyja rozwojowi utalentowanych szachistów, wystarczy przyjrzeć się bliżej karierze Kacpra Pioruna, którego porównywano kiedyś z czołowym szachistą świata Iwanczukiem. Także nie może rozwinąć w pełni swych skrzydeł w grze praktycznej utalentowany arcymistrz Aleksander Miśta, który w ostatnich latach zajął się czynnie rozwiązywaniem zadań. Natomiast duże postępy czyni w grze turniejowej Jacek Stopa, który porzucił solving.
Problematyka solvingu była już omawiana na blogu. Dla przypomnienia kilka linków:
Wiele projektów naukowych wymaga użycia komputerów prowadzących żmudne i czasochłonne obliczenia. Pewnym rozwiązaniem jest wykupienie czasu obliczeniowego (czasu użycia procesorów) w specjalistycznych ośrodkach dysponującymi superkomputerami, czyli urządzeniami o ogromnej mocy obliczeniowej. Jednak w wielu przypadkach lepszym rozwiązaniem jest idea obliczeń rozproszonych, w których zamiast superkomputerów wykorzystuje się sieć zwykłych (często słabych) komputerów domowych. Ale jak to często się mówi „w kupie siła”, i faktycznie, to powiedzenie doskonale sprawdza się w realizowaniu różnych, zwykle czasochłonnych obliczeń.
Ileż to razy nasze domowe komputery bezużytecznie zużywają moc swojego procesora na wyświetlanie wygaszaczy ekranu, podczas gdy my odchodzimy od monitorów i spędzamy przynajmniej kilkanaście minut w kuchni, czy znacznie dłużej przed telewizorem? W tym czasie nasze komputery nadal pracują (o ile pozostawimy je włączone, a nie np. uśpione czy wyłączone) bezużytecznie wyświetlając losowe obrazki czy kolorowe kółka? Czy nie lepiej aby podczas naszej chwilowej aktywności kuchennej czy telewizyjnej, komputer zajął się czym bardziej pożytecznym niż wyświetlanie czegokolwiek nieistotnego na monitorze? Skoro i tak już działa na „jałowym” biegu czekając na nasz powrót sprzed telewizora, to w tym czasie może na przykład wykonywać obliczenia pomagające przygotować zbiór partii szachów Fischera, i docelowo opracować reguły rządzące debiutami w tej nieco egzotycznej odmianie szachów. Brzmi intrygująco? Idea tego przedsięwzięcia nosi nazwę Chess960@home i jest opisana na stronie oraz na polskojęzycznej witrynie.
Jeżeli ktoś z Czytelników jest zainteresowany udziałem w tym projekcie (jest on jednym z wielu, sygnowanych symbolem @home) powinien zarejestrować się za pomocą formularza online oraz zainstalować na swoim prywatnym komputerze niewielki program łączący się poprzez siec internetową z odpowiednim serwerem danego projektu. Oczywiście nie musimy poprzestać tylko na szachach 960, lecz możemy też brać udział i w innych zadaniach, np. łamaniu nierozkodowanych wiadomości zaszyfrowanych Enigmą, czy opracowywaniu danych z badań poszukujących fal grawitacyjnych we Wszechświecie.
Warto też dokonać niewielkich modyfikacji w konfiguracji zainstalowanego programu (jest wspólny dla wielu projektów @home i umożliwia przełączanie się pomiędzy nimi), np. określić przydział mocy obliczeniowej naszego komputera. Jest to istotne, bo w pewnych momentach nasz procesor może pracować w tzw. stresie, czyli przy 100% wykorzystaniu jego mocy. Po zarejestrowaniu się i uruchomieniu programu, okresowo będzie ściągać na nasz komputer pakiety danych do przeprowadzenia obliczeń, a po ich wykonaniu odeśle je do serwera-matki. Jedyne co powinniśmy zrobić, to od czasu do czasu logować się na stronie projektu, śledząc postępy pracy naszego komputera (możemy to też zrobić w oknie zainstalowanego programu), no i oczywiście spędzać więcej czasu przed telewizorem umożliwiając naszemu komputerowi „rozgryzanie” zawiłości szachów Fischera.
Krzysztof Kledzik
