Kontynacja odcinka 77

Niedawno kupiłem w księgarni internetowej ciekawą książkę „Gambit orangutana”.

„Gambit orangutana” to całkiem udana książka o polskim życiu szachowym w XIX i XX wieku. Jest ciekawa, w warstwie literackiej nieźle napisana, w warstwie dokumentacyjnej – bogata w szczegóły. Ale esej Bajona z elementami historycznego quasi-reportażu i pamiętnika ma też wady, które wkurzą niejednego szachistę.

Źródło

/////////////////////////////////

Rafał Marszałek kilkakrotnie „gościł” na łamach bloga, np. link.

Rafał Marszałek (zdjęcie: Tygodnik Powszechny) jest autorem wielu książek z dziedziny historii filmu. Niedawno ukazała się jego nowa interesująca publikacja, której tło stanowią szachy.

Polecam świetną recenzję Leszka Bugajskiego. 

Moje wspomnienia

„Pierwszy krok do szachowego mistrzostwa” (…) W książce znajdą Państwo opinie znanych zawodników i trenerów szachowych, którzy wyjaśnili dlaczego taktyka szachowa jest najważniejsza w szachach: GM Mateusz Bartel, GM Igor Stohl, GM Bartosz Soćko, GM Michał Krasenkow, GM Dariusz Świercz, GM Wojciech Moranda, GM Grzegorz Gajewski, GM Jacek Tomczak, GM Kamil Dragun, FM Paweł Dudziński, FM Ryszard Bernard, IM Marek Matlak; autor mistrz FIDE Maciej Sroczyński” link

Skoczek2 napisał: Załączam rezenzję książki Magnus Carlsen dalej królem autorstwa Tomasza Lissowskiego: Link.

Może podzieli się Pan swoimi uwagami na ten temat?

////////////////////////////////////////////////

Zacznę od tego, że każdy recenzent omawia książkę według swojego uznania. Autor musi się liczyć z tym, że taka ocena może odbiegać od jego spojrzenia na problemy poruszone w swej pracy. Jest to rzecz zrozumiała i nie podlegająca głębszej dyskusji. Tomasz Lissowski przedstawił swoje subiektywne wrażenia z lektury tej książki.

Chciałbym się odnieść teraz do uwag krytyka:

1. Na przygotowanie książki do druku mieliśmy około miesiąc czasu i limit 100 stron.

2. Przed meczem uzgodniłem z redaktorem technicznym Dariuszem Gronkowskim plan książki oraz styl komentowania poszczególnych pojedynków. W uwagach powinny być wskazane krytyczne momenty w partiach oraz możliwe trendy teoretyczne z uwględnieniem zasług obu kontrahentów w tej kwestii. Poziom komentarzy powinien odpowiadać mniej więcej klasie zawodników do mistrza krajowego.

3. Mogę się zgodzić z zarzutem braku większych opisów w pewnych momentach partii, ale tutaj miałem związane ręce limitem 100 stron. Z czegoś trzeba było zrezygnować!

4. Natomiast nie mogę się zgodzić z uwagą : ale mam wrażenie, że młody czytelnik, po starannym przestudiowaniu omawianej książki, z pewnością poważnie wzmocni swoja wiedzę szachową, ale raczej nie nabierze przekonania, że opisuje ona jakieś pierwszorzędnej wagi wydarzenie. Na mój gust brakuje w książce klimatu czy też nastroju czegoś odświętnego, wyjątkowego, magicznego, a przecież każdy mecz o mistrzostwo świata w szachach „klasycznych” takim wydarzeniem jest, a już od autora książki meczowej zależy, czy to przekonanie udzieli się czytelnikom. To jest książka szachowa, a nie powieść szachowa. Andrzej Filipowicz opisał swoje wrażenia z meczu jako żywy świadek tego wydarzenia. Przed każdym pojedynkiem jest wprowadzenie dotyczące partii. To o czym mieliśmy jeszcze pisać? Szkoda, że Tomasz Lissowski nie sprecyzował w jaki sposób powinniśmy opisać ten magiczny klimat meczu?

5. Problem okładki to rzecz gustu. Mnie sie podoba!

Uzupełniający link

Polecam wszystkim miłośnikom szachów najnowszą książkę Jerzego Konikowskiego „Magnus Carlsen – dalej na tronie!”.

Polacy nie gęsi i swoją literaturę szachową mają; Jerzy Konikowski wpisuje się w piękną tradycję literackiego opisywania święta szachów – a takim jest mecz o palmę pierwszeństwa w królewskiej grze; już wcześniej przecież takie mecze gigantów szachownicy relacjonowali nam: Gawlikowski, Witkowski/Frey, Pytel, Wach/Łukasik, Balicki, Przewoźnik, etc.

Książka Jerzego Konikowskiego napisana jest przystępnym językiem; autor w merytoryczny sposób analizuje i opisuje poszczególne partię i fazy gry od debiutu, poprzez grę środkową aż do końcówek, nie zalewając nas przy tym wieloma wariantami – słowem ogranicza się do istoty rzeczy. W dobie powszechnego dostępu do programów szachowych oraz do Internetu to zrozumiałe posunięcie. Nowe wydawnictwo Penelopy szybko, bo zaledwie w miesiąc od zakończania meczu Carlsen – Anand, oddało nam do rąk świetną książkę, notabene ze wstępem Andrzeja Filipowicza, naocznego świadka, albowiem był on sędzią głównym meczu.

Dla mnie osobiście największą frajdą było, jak za starych dobrych czasów „przedkomputerowych”, można było odejść od monitora komputera, silników szachowych, etc – i ot tak po prostu – odnaleźć zakurzoną szachownicę, rozstawić bierki i analizując poszczególne posunięcia z książką u boku, delektować się pięknem szachów, które krok po kroku opisał Jerzy Konikowski.

Andrzej Niklas

Uzupełniająca lektura:

Link 1
Link 2