Kontynuacja odcinka 221

Trzeba przyznać, że Monika Soćko jest bystrym i uczciwym obserwatorem stanu wyszkolenia czołówki w polskich szachach.

Jej wypowiedź w „Macie” (Nr 4 – 2017) : „ …brakuje nam przygotowania debiutowego na światowym poziomie. Ukrainki, Rosjanki, Amerykanki, Hinduski czy Chinki mają świetne przygotowanie debiutowe, które jest na poziomie męskim arcymistrzowskim. Nam tego brakuje. Gdy gramy bezpośrednio z nimi, to staramy się uciekać w jakieś boczne warianty, co nie jest dobre. Dlatego przydałaby się pomoc ze strony jakiegoś arcymistrza wykwalifikowanego debiutowo” 

podkreśliła znaczenie dobrze opracowanego repertuaru debiutowego. Jednym słowem arcymistrzyni potwierdziła to, o czym ja piszę już od wielu lat i polecam wszystkim zawodniczkom i zawodnikom z większymi ambicjami sportowymi. O tych problemach przypomnę w kolejnych wpisach.

Wracam do wywiadu z Moniką Soćko w Macie Nr 4 – 2017. 

Pytanie Pawła Dudzińskiego: Spotkałem się z taką opinią, że nasze zawodniczki mają trudności w samodzielnej pracy nad debiutami. Jak skomentujesz?

Monika Soćko: Niestety my, ani w ogóle polska młodzież nie jesteśmy nauczeni samodzielnej pracy nad szachami, W Rosji czy na Ukrainie juniorzy bardzo ciężko pracują. U nas jest tylko głaskanie po główce – wielokrotnie słyszymy na turniejach: „Jak przegrasz, to nic sie nie stanie!”. Brakuje nam szachowego rygoru, aby trening był też męczący, a nie tylko przyjemny. Wiadomo, że bez pracy nie ma kołaczy. Ja staram się sama pracować. Mój mąż wpoił we mnie zasady samodzielnej pracy nad debiutami. Czasami mi się to udaje, a czasami mniej…

//////////////////////////////////////////////

Z tym „głaskaniem po główce” to arcymistrzyni ma absolutnie rację. To zjawisko jest niestety ogólnie akceptowane przez naszych działaczy i szkoleniowców. Oczywiście nie można wszystkich wrzucać do jednego worka, ale niestety ta tendencja jest często spotykana w polskich szachach wyczynowych.

Często usprawiedliwia się słabe wyniki naszych kadr i zwala się winę na „spadek formy”. Nie szuka się przyczyn porażek, które wielokrotnie są spowodowane niedostatecznym wyszkoleniem, najczęściej brakiem optymalnie opracowanego repertuaru debiutowego. Częstokrotnie wszelkie niepowodzenia są zamiatane pod dywan itd.

Tymczasem polskie szachy mają obecnie tylko Jana Krzysztofa Dudę, który potrafi walczyć z czołówką świata!

Kontynuacja odcinka 2

Nowa seria spotkała się z życzliwym przyjęciem Internautów. To oczywiście mobilizuje nas do kontynuacji tego działania. Będziemy zatem dalej informować w tym temacie  sympatyków królewskiej gry o  najważniejszych występach naszych kadr w imprezach międzynarodowych.

Zresztą czynimy to od lat, co nie jest przychylnie oceniane przez naszych oponentów.

Przypominam wpis internauty Adamka z 6 sierpnia 2015 roku:

////////////////////////////////

Dla niektórych osób pomówieniem pewnie jest wszystko co Pan pisze. Niech się Pan tym nie przejmuje. To jest niestety Polska. Przypomniała mi się scena z filmu pt. CK Dezerterzy, z oberleutnantem Franzem von Nogay: „Politycznie podejrzany…. Wy nie jesteście podejrzani, Wy jesteście WINNI przestępstw politycznych”.

To tak samo jak dla ludzi z pewnych kręgów i ich popleczników. Cokolwiek Pan napisze, to Pan nie jest podejrzany – Pan jest winny. Jak Pan napisze że nasi w jakimś turnieju zajęli dalekie miejsca, to też jest źle, bo to jest wyśmiewanie się z niepowodzeń i szydzenie z naszych zawodników. A to trzeba przecież napisać, że nasi zawodnicy zajęli wysokie miejsca, 12 i 23. Miejsce 12 to tak prawie w pierwszej dziesiątce, czyli prawie na podium. Czyli jednak w czołówce światowej. Proste? Proste!

To oczywiście żart, bo co innego pozostało nam wobec pewnych ludzi. Nie wiem tylko czy w każdym polskim związku sportowym jest tak jak w naszym środowisku szachowym. Nie warto się tym wszystkim przejmować!

Do tego wpisu załączam dwa komentarze Internautów:

• amator

6 sierpnia 2015 o godz. 20:42

Dyskusje na niezależnym blogu, a nawet samo jego istnienie, stanęły ością w gardle hołdownikom Pzszach i „szachowej Białorusi”. Liczne próby zdyskredytowania autora bloga okazują się nieskuteczne. Blog cieszy się znaczną popularnością i jest cennym źródłem informacji.

• Arek

8 sierpnia 2015 o godz. 22:53

Dobrze że jest taki blog i to prowadzony na odpowiednim poziomie. Oby tylko Pan Jerzy się nie zniechęcił po tylu agresywnych atakach ze strony oponentów.

Kontynuacja odcinka 1

Oliwia Kiołbasa jest utalentowaną szachistką, która ma na swoim koncie wiele sukcesów turniejowych.

Jej osiągnięcia sportowe są przedstawione na stronie Szachy w Polsce.

Dlatego z dużymi emocjami obserwowaliśmy grę Oliwii w bardzo silnym turnieju Grand Prix Kobiet, który odbył się w dniach 16-28.05.2023 w Nikozji (Cypr).

Niestety Polka nie trafiła z formą i wynik z pewnością nie odpowiada jej możliwościom twórczo-sportowym. Teraz bardzo ważne jest wyciągnięcie konstruktywnych wniosków i zaaplikowanie sobie odpowiedniego treningu z trenerem!

Końcowe wyniki na ChessBase News.

Niedawno jeden z naszych wiernych sympatyków zaproponował podawanie informacji o występach polskich kadr w turniejach międzynarodowych w jednym temacie, bowiem nasze wiadomości są często omawiane w różnych miejscach i potem jest to trudno znaleźć.

Słuszna sugestia i dlatego będziemy tutaj informować Internatów o najważniejszych imprezach z udziałem polskich szachistek i szachistów, niezależnie od ich wyników.

/////////////////////////////////////////

W dniach 17-25.05.2023 w Szardżu (Zjednoczone Emiraty Arabskie) odbył się silny Międzynarodowy Festiwal Szachowy z udziałem polskiej ekipy.

Sharjah Masters

Kacper Piorun zajął 45 miejsce z 4.5 punktami z 9 partii. Natomiast całkowicie zawiódł aktualny mistrz Polski Bartosz Soćko, który z dwoma punktami był 78.

Sharjah Challengers

Monika Soćko uplasowała się na 18 miejscu, natomiast Jolanta Zawadzka na 22 pozycji.
Strona turnieju

Informacja na ChessBase News

fot. chess.com

„My ambitions are high. I’m going to play a lot of chess (…). I try to pay him (Gajewski) well these days.” – Viswanathan Anand

Krzysztof Pańczyk nadesłał ciekawy materiał o Szymonie Winawerze.

“Szymon Winawer – kupiec z Warszawy”

Taką tabliczkę zawsze stawiał na stoliku, przy którym zasiadał do gry w szachy w najróżniejszych miejscach Europy.

Swe sukcesy zawsze traktował jako osiągnięcia szachisty – Polaka.

Zaznaczał nieustannie swą przynależność do narodu polskiego, a występując za granicą z paszportem rosyjskim, niezmiennie stawiał na stoliku podczas gry wspomnianą na wstępie tabliczkę!

Argumentując, że jest Polakiem, odmówił udziału we wszechrosyjskim turnieju w Petersburgu w 1878/1879 r., do którego był oficjalnie, jako obywatel rosyjskiego imperium, zaproszony.

Karierę szachową rozpoczął w sposób niezwykły. Szachami pasjonował się od dziecka. W 1867 r. pojechał w charakterze kupca  na światową wystawę do Paryża, mając zamiar załatwienia wielu zawodowych interesów.

Po przybyciu do Paryża dowiedział się o mającym mieć miejsce wielkim międzynarodowym turnieju szachowym.

Dzięki swym wpływom (czytaj: pieniądzom) został do turnieju dopuszczony. Co więcej: w czasach gdy na ówczesnej mapie politycznej nazwa “Polska” nie istniała – “załatwił”, że przy Jego nazwisku pisano “Polska”!

W turnieju, co stanowiło sensację, Szymon Winawer był drugi za I. Kolischem, a przed W. Steinitzem i G. Neumannem.

Od tego momentu, przez kilka kolejnych lat, zaczyna uczestniczyć w rozmaitych turniejach, stając sią niekwestionowanym drugim/trzecim szachistą świata końca XIX stulecia.

Po odejściu, z końcem wieku, z publicznego życia szachowego, staje się regularnym bywalcem  warszawskiej “szachowej cukierni” Semadeniego [przy ul.Królewskiej-admin], gdzie wspiera młodych adeptów szachów (przeciwnikiem jego, między innymi, bywał…Bolesław Prus).

Był honorowym członkiem licznych europejskich stowarzyszeń.

Szymon Winawer (ur. 6 marca 1838 w Warszawie, zm. 29 listopada 1919 w Warszawie) – polski szachista pochodzenia żydowskiego.

http://pl.wikipedia.org/wiki/Szymon_Winawer

http://www.chessgames.com/perl/chessplayer?pid=16049

Krzysztof Pytel

Inni wybitni polscy szachiści pochodzenia żydowskiego to m.in. Akiba Rubinstein (1882-1961), Ksawery Tartakower (1887-1956), Mieczysław Najdorf (1910-1997).

//////////////////////////////////////

Szymon Winawer jest pochowany na cmentarzu żydowskim w Warszawie przy ulicy Okopowej. Autorem zdjęć jest Tomasz Lissowski.

Znany mistrz szachowej fotografii Marek Skrzypczak przesłal nam bardzo ciekawy materiał o „Szachach sandomierskich”, jako ważny przyczynek do historii polskich szachów. Wielkie dzięki!

Ratusz w Sandomierzu w podziemiach, którego znajdują się „Szachy sandomierskie”

Kulturowa rola gry w szachy na przestrzeni dziejów

Szachy sandomierskie 1
Szachy sandomierskie 2
Szachy sandomierskie 3

Blog mój – okazuje się – ma nie tylko swych czytelników w kręgach szachistów, także wśród przypadkowych sympatyków królewskiej gry, którzy „wpadają” tutaj w celu „polatania” po różnych ciekawostkach z dziedziny szachów.

Otrzymuję także wiele różnych propozycji tematycznych, które będę – w miarę czasu – realizować. Będzie też nieco o historii naszej dyscypliny – z krajowego i światowego podwórka – ponieważ ta problematyka ma zawsze swe rzesze odbiorców. Na początek krótkie wprowadzenie.

  //////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Do niedawna brakowało ścisłych danych o początkach tej gry na ziemiach polskich. Dopiero badania archeologiczne na Pomorzu, gdzie znaleziono pojedyncze figurki, rzuciły światło na tę kwestię. Określono bowiem czas powstania znalezionych figur na wiek X. Do słynnych już w świecie znalezisk należą tzw. „Szachy Sandomierskie”, pochodzące z XI wieku. Znaleziono je w zwyczajnej skromnej chacie, co świadczyłoby, że w średniowiecznej Polsce stanowiły rozrywkę prostego ludu. W XII wieku szachy były na naszych ziemiach już dość rozpowszechnione i cieszyły się poważaniem. Świadczy o tym fakt przybierania przez większe rody szlacheckie herbów z motywem szachowym. W późniejszym okresie dużą rolę w spopularyzowaniu szachów w Polsce odegrały kontakty Polaków z kulturą zachodnioeuropejską. W dobie Odrodzenia, wraz z przybyciem królowej Bony z Włoch, szachy zyskały na znaczeniu i stały się grą reprezentatywną w salonach pałacowych oraz ulubionym zajęciem polskich humanistów.

W 1564 roku Jan Kochanowski napisał wspaniały poemat „Szachy”, unikatowe dzieło w literaturze światowej, jeśli chodzi o  połączenie treści szachowej z niezwykłym artyzmem poetyckim. Utwór ten dowodzi, jak wielkim uznaniem gra cieszyła się wówczas w Polsce. W dalszych latach szachy, by oprzeć się konkurencji kart i warcabów, stały się rozrywką, gdzie raczej mniej szło o przyjemność, a więcej o ogranie przeciwników do „suchej nitki”. W drugiej połowie wieku nastąpiło ponowne ożywienie życia szachowego w Europie, w tym również na ziemiach polskich.

W 1893 roku powstał w Krakowie pierwszy polski klub szachowy o nazwie „Krakowski Klub Szachistów”. Działając w okresie  niewoli, zapisał on piękną kartę na polu rozwoju kultury szachowej na ziemiach polskich zaboru austriackiego. Warto wspomnieć, że wieloletnim i aktywnym członkiem tego klubu był Karol Irzykowski, który królewskiej grze oddawał się z zamiłowaniem do końca życia. Jeden z jego dramatów „Zwycięstwo” rozgrywa się na szachownicy. Po odzyskaniu niepodległości i ustabilizowaniu się sytuacji wewnętrznej w kraju, nastąpił dalszy wzrost zainteresowania szachami. 11 kwietnia 1926 roku powstał Polski Związek Szachowy. Nasi szachiści zaczęli odnosić znaczące sukcesy w skali międzynarodowej.

W olimpiadach szachowych Polacy kilkakrotnie zdobywali srebrne i brązowe medale, a w 1930 roku w Hamburgu sięgnęli nawet po najwyższe trofeum. Liderem naszej drużyny narodowej był Akiba Rubinstein, który był poważnym kandydatem do tytułu mistrza  świata. Pomimo tych sukcesów w okresie międzywojennym szachy nie były grą masową, gdyż panowało wówczas mniemanie, że szachy są grą intelektualistów, a ich elitarny charakter jest zjawiskiem naturalnym.

II wojna Światowa przerwała działalność Polskiego Związku Szachowego i spowodowała nieodwracalne straty wśród polskich  szachistów. Wielu naszych czołowych zawodników zginęło, zostało zamordowanych lub musiało bezpowrotnie opuścić kraj, jak np. czołowy szachista świata w okresie powojennym Mieczysław Najdorf, który osiadł na stałe w Argentynie.

Reaktywowanie Polskiego Związku Szachowego nastąpiło w Warszawie w 1946 roku. Dwa lata później szachy zostały oficjalnie  włączone do sportu, co przyczyniło się do rozwoju królewskiej gry w Polsce. Niestety nie było wyników na miarę przedwojennych sukcesów. Dopiero na olimpiadzie na Malcie w 1980 roku drużyna kobieca zdobyła pierwszy brązowy medal. Ten sam krążek został powtórnie wywalczony przez nasze zawodniczki na olimpiadzie w Bledzie w 2002 roku. Było też złoto i srebro w drużynowych mistrzostwach Europy.

Niestety nie potrafimy tych sukcesów przełożyć na rozgrywki indywidualne. Tylko w konkurencji mężczyzn zdobyliśmy raz na mistrzostwach Europy w 2002 roku złoty medal. Największe sukcesy odnosimy w młodzieżowych rozgrywkach. Nasze juniorki i juniorzy zaliczają się do ścisłej czołówki europejskiej i światowej. W latach 1951–2011 zdobyliśmy przeszło 100 medali we wszystkich kategoriach wiekowych. W 2012 roku arcymistrz Dariusz Świercz został mistrzem świata do lat 20.