Pisałem już we wcześniejszych publikacjach, że na początku lat siedemdziesiątych ubiegłego stulecia postanowiłem poświęcić się pracy trenerskiej. Oprócz studiowania fachowej literatury po rosyjsku i niemiecku rozpocząłem równocześnie analizę gry naszych kadr pod kątem wyjaśnienia problemu: dlaczego jesteśmy najsłabsi w tzw. obozie krajów demokracji ludowej.
W naszym środowisku panowała wówczas opinia, że w Polsce jest brak odpowiednich warunków do uprawiania szachów wyczynowych. Dlatego nie ma motywacji do solidnego treningu. Tymczasem władze sportowe były zdania, że jak będą odpowiednie wyniki, to będą fundusze. Pisałem o tym niedawno: Wpis.
Niniejszy wycinek z miesięcznika Szachy relacjonuje o największym sukcesie międzynarodowym Jana Adamskiego, który w mistrzostwach świata juniorów we Vrnjačkiej Banji w 1963 roku zajął doskonałe piąte miejsce. W tamtych czasach odbywały się tylko jedne mistrzostwa świata do lat dwudziestych i miały one wielką rangę. Dlatego władze sportowe w kraju uhonorowały Adamskiego medalem i zapewniły, że rozwój naszej dyscypliny zależy przede wszystkim od wyników!
W latach 1978 – 1981 byłem trenerem kadry PZSzach i miałem możliwość bliższej obserwacji pracy szkoleniowej naszej czołówki (kobiet i mężczyzn). To przedstawiało się mniej więcej tak, jak to określiła nasza arcymistrzyni.
Monika Soćko: Magazyn SZACHISTA (czerwiec 2009):
Ranking rzędu 2400 czy 2500 można zdobyć samym talentem, ale dalszy rozwój wymaga dobrych trenerów i wielkiej własnej pracy. Tak, polscy szachiści są leniwi. Naturalnie nie wszyscy, ale większość.
Dlatego z kierownikiem wyszkolenia Zbigniewem Czajką postanowiliśmy zwiększyć nacisk na szkolenie młodzieży. Ówczesny prezes PZSzach Czesław Wiśniewski zaakceptował naszą inicjatywę. Przyszłość pokazała, że była to prawidłowa decyzja!
Obecnie również ciągle narzeka się na brak zainteresowania sponsorów naszą dyscypliną. Jestem pewny, że jeśli będą wyniki na światowym poziomie, to znajdą się chętni pomagania szachom. Dlatego trzeba obecnie wykorzystać sukcesy Jana Krzysztofa Dudy w celu zainteresowania ewentualnych fundatorów sportem szachowym!
Wniosek zatem jest jeden: Trenować, trenować i jeszcze raz solidnie trenować!