Ostatnio znalazłem wreszcie czas na dokładne obejrzenie mojego archiwum szachowego. Przez wiele lat (1961 – 1985) prowadziłem kroniki – ręcznie pisane -, w których zamieszczałem osobiste wyniki, najciekawsze partie, fotografie, wycinki z gazet itd.
Przy opisie meczu Śląsk – Kraków (26 marca 1972) dałem informację, że na początku spotkania Ryszard Gąsiorowski, wówczas członek Komisji Sportowej Polskiego Związku Szachowego ogłosił uroczyście, że na ostatnim posiedzeniu komisji został mi za wyniki sportowe w sezonie 1970-1971 zatwierdzony tytuł mistrza krajowego.
To potwierdza też wycinek z gazety „Głos Nowej Huty”.
Sugerując się błędnym wpisem wiceprezesa Polskiego Związku Szachowego Stefana Fursa w mojej legitymacji szachowej:
napisałem ten tekst: link.
Sprawdziłem teraz wszystkie moje występy turniejowe od 1972 roku i przy wszystkich imprezach podawano przy moim nazwisku tytuł „Mistrz krajowy”, np.
Mistrzostwa okręgu krakowskiego: link.
W notatkach z Drużynowych Mistrzostw Polski (I-liga w Bydgoszczy 23-30.09 1973) zachowała się moja oryginalna wizytówka.
Z tego jasno wynika, że tytuł mistrza krajowego nadano mi rzeczywiście już w 1972 roku (za wynik w I-lidze w Wiśle 1971: 7 z 11 oraz wyeliminowanie w Pucharze Polski 1971-1972 mistrzów Manasterskiego i Pytla), następnie w grze korespondencyjnej w 1973 roku i w kompozycji szachowej w 1974 roku.
Interesujący cykl wpisów. Ciekawie jest poczytać o historii polskich szachów.
Przejrzałem dokładnie moje archiwum i postanowiłem, że seria ta będzie dalej systematycznie kontynuowana.