Andrzej Filipowicz pisze „chodziły potem plotki, że mógł wypełnić GM, ale mało kto wiedział, że niepowodzenia Śliwa topił w alkoholu”. Po pierwsze, stare porzekadło mówi – o umarłych dobrze albo wcale (pisał o tym też Filipowicz w Szachiście 12/1993). Widocznie zapomniał.

Stanisław Gawlikowski pisał w książce „Walka o tron szachowy”, w skądinąd znakomitej, że Śliwa w 1954 w turnieju strefowym w Mariańskich Łaźniach grał znakomicie ale kulała gra debiutowa (co zresztą wyszło rok później na turnieju międzystrefowym). Botwinnik w swojej czterotomowej (w zasadzie trzytomowej, bo czwarta część poświęcona jest różnym zebranym artykułom) „Analityczne i krytyczne prace”, w drugim tomie, z uznaniem pisze o partii ze Śliwą na turnieju im. Alechina w 1956. Filipowicz poświęcił Botwinnikowi cały cykl w Szachiście.

W Szachiście 9/2001 Filipowicz pisze (z punktu widzenia kapitana) o olimpiadzie w Tel Awiwie 1964; natomiast Bednarski opisuje w Szachiście 2/1997 rzeczoną olimpiadę i niedobrą atmosferę w drużynie np. „naciski” aby nie robić zbyt dobrego wyniku z ZSRR.

„W 1964 roku czasie XVI Szachowej Olimpiady w Tel Awiw-Jafa Śliwa uzyskał bardzo dobry wynik (9 pkt z 14 partii, m.in. wygrał z Bisguierem i Tringowem, zremisował z Botwinnikiem) i „otarł się” o wynik arcymistrzowski, ale ówczesne przepisy wymagały, aby zawodnik miał na koncie minimum 15 partii. Gdyby Śliwa zagrał w ostatniej rundzie to Polska miałaby arcymistrza już w 1964 roku. Do dziś pozostają liczne kontrowersje w tej sprawie.”

https://pl.wikipedia.org/wiki/Bogdan_%C5%9Aliwa.

Władysław Litmanowicz pisze o Filipowiczu i Śliwie „W czasie XVI olimpiady Śliwa „otarł się” o wynik arcymistrzowski. Chociaż nie jest to określenie właściwe. Śliwa w zasadzie normę arcymistrzowską wypełnił. Jednak nie został mu przyznany tytuł arcymistrza, gdyż ówczesne przepisy wymagały, by w takim przypadku zainteresowany zawodnik miał na koncie minimum 15 partii. Jakoś ani kierownikowi ekipy ani jej trenerowi nie wpadło na myśl zainteresować się wynikiem indywidualnym Śliwy. Jakby na urągowisko Śliwa nie został wystawiony na mecz z Rumunią, grany w ostatniej rundzie. Gdyby Caissa zechciała wówczas natchnąć kapitana naszej drużyny… Polska miałaby arcymistrza już w 1964 roku.”

Rafał Przedmojski  „Dla mnie jest jasne, że Andrzej Filipowicz „zauważył” wynik Bogdana Śliwy. Dlatego właśnie przeszkodził mu w zrobieniu tytułu arcymistrza nie wystawiając go w składzie drużyny. Dlaczego to zrobił? To proste… Bogdan Śliwa byłby pierwszym i wówczas jedynym polskim arcymistrzem. Z kimś z kim nawet tak ustawiony człowiek jak Filipowicz musiałby się liczyć. Może nawet Andrzej Filipowicz nie byłby później wiecznym kapitanem polskiej ekipy olimpijskiej. Jest też zapewne dodatkowy powód – zwykła zawiść.”

zr http://szachowavistula.pl/felietony/index.php?action=artikel&cat=7&id=350&artlang=pl