URL Trackback

Trackback - notka

Komentarzy: 8

• mkrysz

  28 stycznia 2016 o godz. 14:02

  

  Dowiedziałem się o tym wpisie i postanowiłem skomentować. Mam nadzieję że komentarz jako „politycznie” neutralny zostanie dopuszczony bo podobno niektóre są blokowane. Niedawno zamieściłem w internecie taki wpis:

  Kilka ciekawych informacji na temat szachów w Chinach. Zastrzegam, że to informacje zasłyszane i jako że nie znam języka mandaryńskiego trudno mi je zweryfikować.

  #1
  Z moich informacji wynika, że w Chinach zawodnik (a dokładnie jego rodzice) musi w wieku około 11-12 lat zadecydować o tym czy będzie grał zawodowo. Akurat to jest taki moment, że nauka staje się bardziej intensywna (można to porównać z europejskim 18-19 czyli rozpoczęciem studiów) i trzeba wybierać. Bardzo ważnym turniejem „wyławiającym” talenty jest Puchar Li Chengzhi.

  #2
  Li Chao i Wang Yue założyli prywatną akademię szachową w Chengdu w maju 2014. Miała to być szkoła dla dzieci ale słuchaczami są też dorośli z tytułami. Podobno głównie studiują debiuty i grają partie treningowe.

  ——
  A teraz wypowiedź chińskiego (byłego) szachisty, którą mogę upublicznić. Dosyć swobodne tłumaczenie ale oddaje sens.

  „Z mojego doświadczenia wiem, że szachista w Chinach nie różni się od innych sportowców. Więc droga do zawodowstwa jest identyczna. Przede wszystkim dziecko musi mieć talent. Z tego co wiem musi zająć co najmniej 3 miejsce w mistrzostwach kraju do 10, 12, 14 lat (coroczny Li Chengzhi Cup), żeby zostać zauważonym przez trenerów China Qiyuan (państwowej Akademii Szachowej). Większość trenerów interesuje tylko zwycięzca. Gdy miałem 10 lat Jianchuan Ye (najlepszy trener w Chinach) był obecny na Li Chengzhi Cup co roku. Czasem widziałem jak chodził po sali oglądając jak gra czołówka. Nie robi już tego ale inni trenerzy tak. Wiem, że niektóre rodziny mają możliwość dotrzeć do tych najlepszych trenerów i profesjonalnych graczy. Ale jeśli ich dzieci nie wyróżnią się w tym turnieju to nie ma sensu stawiać na szachy. Regionalne szachowe akademie wymagają chyba tylko przyzwoitego występu w ogólnokrajowych mistrzostwach ale nie sądzę żeby to był najlepszy wybór dla dzieci.
  Wiemy że Chiny mają ogromną populację. Droga do zawodowstwa jest brutalna. W Chinach rezultat jest ważniejszy niż gdziekolwiek indziej. Tego rodzaju decyzja będzie miała duży wpływ do końca życia, więc rodzice muszą sobie zdawać sprawę jak trudna może być ta droga.
  Według mojej wiedzy członkowie kadry narodowej otrzymują pensje pod warunkiem że grają w lidze chińskiej. Dla tych młodych talentów które są w państwowej Akademii, zajęcia w szkole są organizowane oddzielnie. To znaczy, że nie chodzą do klasy z „normalnymi” dziećmi. Mój znajomy który potem został mistrzem międzynarodowym uczył się w Nanjing i tam skończył liceum ale nie chodził do szkoły codziennie. Zazwyczaj nie pojawiał się w szkole przez cały semestr albo nawet dłużej. Uniwersytet QingHua przyjmuje profosjonalnych graczy z tytułami IM/GM. Nie każdego na 100% ale szanse są ogromne. Uniwersytet NanKai jest najlepszą opcją dla tych bez tytułu. Po ukończeniu większość szachistów zostaje trenerami dzieci w lokalnych klubach”

  koniec wpisu

  Cytowany szachista pracuje w USA i prawie nie gra już w szachy, jego nazwisko raczej nic nikomu nie powie.
• Jerzy Konikowski

  28 stycznia 2016 o godz. 17:57

  

  Dziękuję za bardzo ciekawy artykuł!
  Na tym blogu tylko chamskie komentarze są blokowane! Każda polemika jest mile widziana. Tylko jeden warunek: musi być zachowana odpowiednia kultura wypowiedzi, godna królewskiej gry!
• szachista

  28 stycznia 2016 o godz. 21:45

  

  Mając takie warunki nie dziwmy się, że szachy w Chinach tak mocno się rozwijają. Niedługo w konkurencji mężczyzn będą też potęgą.
• Krzysztof Kledzik

  29 stycznia 2016 o godz. 15:40

  

  Co do szkolenia w Chinach, to jest to zrozumiałe. Zawodnik musi poświęcić 100% swojego zaangażowania w sport, chociażby w szachy, aby osiągnąć szczyty. I dlatego uważam za nieporozumienie to, że w Polsce uważa się że można np. studiować i jednocześnie prowadzić normalny trening szachowy. W takiej sytuacji, można co najwyżej prowadzić trening amatorski, ale nie taki potrzebny dla sportowca zawodowego. Sport zawodowy, treningi, itd. to jest zajęcie na pełny etat dla zawodnika, a nie udawanie że sobie postudiuje, w przerwie wyskoczy na trening, itd. Coś takiego można robić w akademickim AZS-ie, ale to nie jest sport zawodowy lecz rekreacja dla co aktywniejszych studentów.
• Arek

  29 stycznia 2016 o godz. 18:42

  

  Szachy zawodowe nie odpowiadają naszym arcymistrzom. Oni lubią lekkie życie bez większego wysiłku.Trochę sobie pograć, zwiedzić różne kraje. Czyli pełna rozrywka!
• szachista

  29 stycznia 2016 o godz. 19:37

  

  Bez przesady. Wojtaszek traktuje poważnie szachy i ma wyniki. Podobnie Duda. Z innymi to wygląda tak: Świercz akurat studiuje. Gajewski trenuje Ananda, Piorun zajmuje się solvingiem. Bartel od dawna nie jest w formie, ale nieraz coś mu wyjdzie. Mamy kilku młodych i obiecujących: Dragun, Klekowski, Sadzikowski.
• mkrysz

  29 stycznia 2016 o godz. 22:59

  

  Aby „osiągnąć szczyty” (czyli jak rozumiem wejść do pierwszej dziesiątki) trzeba nie tylko w 100% zaangażować się w szachy (czyli zrezygnować z normalnego życia) ale również mieć środki finansowe na szybki komputer, trenera, sekundantów. Niedawno czytałem wywiad z Karjakinem gdzie ten powiedział że na przygotowanie do poprzedniego turnieju pretendentów wydał ponad 50 tys. euro. Nie sądzę żeby polscy arcymistrzowie mieli takie możliwości.
• Krzysztof Kledzik

  30 stycznia 2016 o godz. 22:44

  

  Myślę że wśród wymienionych wydatków, te poniesione na zakup komputera są najmniejsze. To będzie koszt pewnie około 1500-2000 zł, i to jednorazowy – raz na ileś tam lat. Natomiast większe wydatki zostaną poniesione na opłacenie trenera lub trenerów, wyjazdy na turnieje, składki do PZSzach-u, zakup materiałów szkoleniowych zarówno książek jak i materiałów elektronicznych, kolejne składki do PSzach-u. Nikt nie mówi że sport zawodowy jest tani.

Dodaj komentarz

Musisz sięzalogować aby móc komentować.