Właściwie nie zamierzałem podsumowywać występu naszych reprezentacji na tegorocznych DME w Reykjaviku, ale po obejrzeniu wczoraj programu w polskiej kablowej telewizji ITVN zmieniłem zdanie.
O czym to było? O młodych talentach piłkarskich. Działacze i trenerzy tej dyscypliny sportowej w Polsce w końcu zrozumieli problem, że opierając się wyłącznie na starej gwardii większych sukcesów się nie odniesie. Trzeba więc sięgać po młodych i ambitnych zawodników, takich jak Bartosz Kapustka.
Tym śladem powinni pójść także działacze i trenerzy Polskiego Związku Szachowego, ponieważ u nas ciągle buduje się reprezentacje w oparciu o rutynę i rankingi!
Na tym blogu nie rzadko dyskutowaliśmy o tych kwestiach i często byliśmy za to atakowani przez naszych oponentów. Jednakże po DME w Reykjaviku, nawet oni zmienili swoje poglądy.
„Powinno się odmłodzić naszą kadrę męską i to radykalnie”!
Padły propozycje:
1. Radosław Wojtaszek
2. Jan Krzysztof Duda
3. Dariusz Świercz
To ma być podstawa kadry. Do niej powinien dołączyć Kacper Piorun.
Propozycja bardzo rozsądna. Poszedłym trochę dalej i do tej czwórki dołączyłbym jeszcze dwóch najlepszych zawodników z Mistrzostw Polski.
Należy zwiększyć prestiż mistrzostw kraju. Nie powinno być tak, że wicemistrz Polski – w wypadku słabego rankingu – nie ma szans wejścia do ścisłej kadry.
Powoływanie do reprezentacji na bazie tylko rankingów prowadzi do stagnacji naszych szachów. Jest to bowiem „mur ochronny” dla zawodników, którzy od lat nie czynią większych postępów sportowych, ale mają duże „punkciki” i tym samym blokują tylko miejsca dla młodych i zdolnych graczy!
To jest największy paradoks polskich szachów!
Miejsce naszych zawodniczek oceniono pozytywnie. Startowały z 4 pozycji i takie miejsce ostatecznie zajęły. Słusznie zwrócono uwagę na jeden aspekt, który na tym blogu był już dawno dyskutowany.
Mamy cztery zawodniczki i żadnego zaplecza. Do tego stanu doprowadziła polityka sportowa wieloletniego selekcjonera reprezentacji, który opiera się od wielu lat na tych samych szachistkach.
Nie mamy zawodniczek, które miałyby szansę walki o czołowe miejsca w konkurencji indywidualnej.
Inne kraje włączają do swych reprezentacji młodzież, gdyż to jest najlepsza inwestycja gwarantująca rozwój szachów. A u nas ciągle opiera się kadry o weteranów i rankingi!
Dla przypomnienia:
Ci oponenci, włączając w to czołowego trenera MASz, ale głównie anonimowi komentatorzy z sąsiedniego blogu, dopiero teraz w boleściach odkrywają prawdę o stanie naszej kadry narodowej, podczas gdy to wszystko pokazaliśmy tu i tłumaczyliśmy już dawno temu. Tylko że wtedy byliśmy „tymi niedobrymi”, a teraz nagle okazuje się że mieliśmy rację.
W ustalaniu reprezentacji zwraca się największą uwagę na ranking – To jest największy paradoks polskich szachów!
Przypominam sobie ostatnie mistrzostwa Polski. Wojtaszek w nich nie zagrał, bo nie chciał stracić na wysokim rankingu. I co mu to dało? Nikt go i tak nie zaprasza na silne turnieje kołowe.
O ile dobrze pamiętam, w którymś z numerów MAT-a Radek Wojtaszek powiedział że obrał drogę zwiększania rankingu. Ale ranking nie gra. Radek ma względnie wysoki ranking, względnie – jak na warunki światowe (bo w Polsce przoduje bezdyskusyjnie), ale nikt go nie zaprasza. Ile punktów musiałby mieć Radek, aby organizatorzy zaczęli go zapraszać tylko ze względu na ranking? 2770? 2780? 2790? Jak wyglądała by weryfikacja takiego wysokiego rankingu w turniejowym zderzeniu z Kramnikiem, Aronianem, Topałowem, Girim, Caruaną, Carlsenem? Tak wiem, Radek raz wygrał z MC, ale nie chodzi mi o pojedyncze zwycięstwo, lecz o regularne rozgrywki z tymi szachistami. Radek nie ma zbytniego doświadczenia turniejowego i dlatego jego wysoki ranking jest bardzo niepewny. Nie jest zweryfikowany poprzez grę z supersilnymi przeciwnikami. Trochę dziwię się Anandowi, że nie pomoże Radkowi w dostaniu się na superturnieje. Jestem przekonany że nazwisko Ananda otwiera wiele drzwi, a w końcu Radek poświęcił kilka lat życia i kilka lat własnej kariery, aby wywindować Ananda na szczyt. Radek wychwalał Ananda jakim to on jest wspaniałym i dobrodusznym człowiekiem. To świetnie, zatem Anand ma możliwość zrewanżowania się Radkowi. Oby miał jeszcze i chęć.
Radkowi i Grzegorzowi szkodzi współpraca z Anandem. Zamiast grać i trenować, przygotowują Ananda do turnieju pretendentów. To musiało spowodować spadek formy.
Na blogu K.Jopka, Anonim napisał ciekawy komentarz:
____________
„Niestety, DME pokazały miejsce w szeregu polskich szachów. Od dłuższego już czasu jest ono (miejsce) sztucznie zawyżane poprzez gloryfikowanie rankingu R.Wojtaszka. Zgoda, jego ok. 2750 robią wrażenie, ale na tym się kończy. Ma swoje nieliczne przebłyski, i to nie w całych turniejach, tylko w poszczególnych partiach, ale to za mało, aby postrzegać polskie męskie szachy jako kandydujące do medali.”
____________
To jest mniej więcej to, na co tu zwracaliśmy uwagę, i o czym często dyskutowaliśmy. Ranking Radka nie wynika z gry przeciwko bardzo silnym przeciwnikom, lecz powstał w oparciu o grę w słabych openach i na ligach. Taki ranking jest obecnie niezweryfikowany, i dlatego Radek nie może liczyć na jakieś względy przy formowaniu list startowych na superturnieje. Oczywiście bardzo dobrze że Radek ma wysoki ranking, ale na razie poza samą liczbą, nic z tego nie wynika.
Dalej można przeczytać:
_____________
„Tylko oni są nadzieją na przyszłość, z całym szacunkiem do osiągnięć G.Gajewskiego i pokolenia B.Soćki/B.Macieji, oni nic już w drużynie nie osiągną. Indywidualnie – owszem, ale drużynowo nie.”
_____________
Tylko że szachy przede wszystkim są grą indywidualną, a rozgrywki drużynowe mogą stanowić jedynie dodatek. Dlatego głównie należy mówić o rezultatach oraz oczekiwaniach w odniesieniu do rezultatów indywidualnych. I to one powinny być ważniejsze niż drużynowe.
DME, podsumowanie.
PSzach „Polska drużyna w turnieju open została rozstawiona z 8 numerem startowym. Polacy wygrali cztery mecze, dwa zremisowali, a trzy zakończyły się ich porażką. Pozwoliło to na zdobycie 13 lokaty. W skład drużyny wchodzili czołowi polscy arcymistrzowie: Radosław Wojtaszek, Jan-Krzysztof Duda, Grzegorz Gajewski, Mateusz Bartel i Robert Kempiński, a trenerem zespołu po raz pierwszy był Bartosz Soćko. Najlepsze wyniki indywidualne uzyskali Jan-Krzysztof Duda (5,5 punktów z 9 partii), Mateusz Bartel (5/8) i Robert Kempiński (3,5/5 – srebrny medal indywidualny na szachownicy rezerwowej). Nasze reprezentantki przed turniejem zostały rozstawione z 4 numerem startowym według rankingu i na takim samym miejscu zakończyły zawody.
Polki wygrały pięciokrotnie, raz zremisowały, a przegrały trzy razy – ze wszystkimi drużynami znajdującymi się na podium. W polskiej drużynie znalazły się nasze najlepsze zawodniczki: Monika Soćko, Jolanta Zawadzka, Iweta Rajlich, Karina Szczepkowska-Horowska i Joanna Majdan-Gajewska. Trenerem reprezentacji kobiet tradycyjnie był Marek Matlak. Najlepiej w drużynie spisały się Joanna Majdan-Gajewska (4,5 punktów z 7 partii – złoty medal indywidualny na szachownicy
rezerwowej) i Karina Szczepkowska-Horowska (4/6).”
http://www.pzszach.org.pl/index.php?idm2=39&idn=2698
Trenerzy http://www.pzszach.org.pl/pub/1/39/Relacja_-_runda_9.pdf