Po opublikowaniu dwóch ostatnich odcinków „Paradoksów“ (link 1 oraz link 2) dotyczących problemu Marcina Tazbira, otrzymałem wiele zapytań od Internautów, czy kiedykolwiek wcześniej spotkałem się z nim, bowiem jego tekst

///////////////////////////////////////

Drogie gnidy, nieudacznicy i – po ludzku nazywając nie używając nieparlamentarnych słów – niemożliwi do zdiagnozowania chorzy ze zgryzoty, nienawiści i niespełnienia ludzie , z Jerzym Konikowskim na czele:

na początek dedykuję wam (do kogoś kogo szanuję napisałbym wielką literą) odpowiedź p. A. Andrusa „Nie uwłaczając”:

„Tępy palancie w d… kopany,
synu najgorszej kurtyzany,
paskudna morda, zły pomiocie,
sklejony z genów po idiocie,
żmijo obmierzła, wredna, śliska,
gnijąca warstwo torfowiska,
skutku uboczny chorób licznych,
w tym przede wszystkim wenerycznych,
świeża padlino, brudna ściero,
trądzie, tyfusie i cholero,
ścierwo, klejnocie ciemnogrodu,
żywe ucieleśnienie smrodu,
jamo, do której plują ptaki,
ryju podobny do kloaki,
nędzna przybłędo spod Sodomy,
świńskie koryto pełne pomyj,
potwór, wywłoka, kreatura,
krzyżówko skunksa, pchły i szczura,
poczwaro ty ropnistooka,
ozdoba szamba i rynsztoka,
klonie sparszywiałego chwostu,
odmiano ścieku i kompostu,
szmato na której psy siadają,
bękarcie zła…
Nie uwłaczając”

Primo: jestem osobą słabowidzącą, niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym, naznaczoną nieuleczalną chorobą oczu. Mam nadzieję, ze ta informacja doda wam otuchy.
Obnosić się ze swoimi problemami nie lubię, ale wyzwany do tablicy nie umiem się powstrzymać od odpowiedzi, mimo że na tak wstrętne insynuacje jakobym oszukiwał i to w takiej materii- niestety przyzwolenia mojego nie ma i nie będzie.

Jerzy Konikowski: jeśli coś się piszę jako o paradoksie to zwykła ludzka przyzwoitość sugerowałaby zainteresowanie się sprawą, a nie zamieszczanie uwłaczających mi artykulików. Do tej pory uważałem Jerzego Konikowskiego za sfrustrowanego dziwaka, od teraz jednak awansował on na mało zaszczytne miejsce ludzi, którymi gardzę.

„Naród wspaniały, tylko ludzie kurwy.” – Józef Piłsudski

Bez krztyny poważania

1. Naprawdę pisze się razem abderyto.

Arcymistrz Marcin Tazbir

///////////////////////////////////////

jest „wyjątkowy” i kompromitujący nie tylko jego autora, ale także polskie szachy. Nie wystawia też dobrego świadectwa Polskiemu  Związkowi Szachowemu, ponieważ Marcin Tazbir jest bardzo często zatrudniany przez tę instytucję do różnych prac, także z młodzieżą!

Marcina Tazbira spotkałem na drugiej mojej sesji Młodzieżowej Akademii Szachowej w Wiśle w dniach 13-21 kwietnia 2000 i był w mojej grupie szkoleniowej. Wyróżniał się aktywnością w zajęciach i dlatego otrzymał ode mnie najwyższą notę. Nie miałem też żadnych zastrzeżen do jego zachowania.

Marcin Tazbir (w środku) w czasie zajęć

Młody człowiek zainteresował też mnie ciekawym wariantem, co opisałem w piśmie w tekście „Gorzka Prawda” (Szachy-Chess 75-76 2002).

Wycinek (jest tylko błąd: sesja odbyła się w Wiśle, nie w Zakopanem):

O tym przypadku pisałem też w książce Polskiego Związku Szachowego „Wybrane zagadnienia teorii i praktyki szachowej”, Warszawa 2002.

Wariant mnie zainteresował do tego stopnia, że rozegrałem kilkanaście tematycznych partii pocztą elektroniczną i owoce moich doświadczeń opublikowałem, w periodykach: Chess Base Magazine (76-2000) oraz Fernschach (4-2002). Cały obszerny rozdział ruchowi 7…Sc6!? poświęciłem w mojej książce o obronie sycylijskiej: link.

Marcin Tazbir jest młodszy ode mnie o 41 lat i jego wkład w rozwój szachów jest raczej jeszcze bardzo skromny w odniesieniu do moich zasług: link.

Opublikowałem wiele książek szachowych w Polsce, Niemczech, USA, Włoszech, Hiszpanii, Holandii i Czechach: Link.

Także w pracy zawodowej Marcin Tazbir musi jeszcze długo się starać, aby mnie dorównać: w latach 1978-1981 byłem trenerem kadry Polskiego Związku Szachowego i na olimpiadzie na Malcie w 1980 roku kierowałem drużyną kobiet, która zdobyła brązowy medal – pierwszy po 1945 roku medal olimpijski dla Polski. W latach 1982-2012 pracowałem na uniwersytecie w Dortmundzie w katedrze Chemii Technicznej i piastowałem ważną funkcję: prowadzenie praktyk studenckich.

Tak długo, jak nie zostanę oficjalnie przeproszony przez Marcina Tazbira za powyższy obrażający mnie tekst, wszelka prywatna korespondencja z nim nie wchodzi w grę, także z jego kolegami!