52 lat temu urodził się Garri Kasparow, mistrz świata w latach 1985-2000, trener, działacz.

Ciekawa partia (Adams)

Carlsen – „Fischer i Kasparow to najlepsi gracze w historii. Myślę, że Fischer grał silniej w swoim najlepszym czasie, ale to trwało tylko kilka lat, natomiast Kasparow grał silnie przez wiele lat – zatem on był najsilniejszym graczem w historii. Dzieki niemu zacząłem lepiej rozumieć całe klasy nowym pozycji i dynamikę pozycji. Jest jasne, że wiedział o wiele więcej niż ja. Chwilami trudno było nadążyć za jego szybkością i głębokością analizy. To było wyjątkowe doświadczenie dla mnie. Podzielił się ze mną metodą pracy nad debiutem. Mówił o cechach walki i dużo o poszczególnych zawodnikach elity. Ma charakterystykę najlepszych graczy na świecie. Różnica między nami jest taka, że Kasparow to naukowiec. On patrzy na każdą pozycję, jak na twierdzenie, które należy udowodnić. A ja jestem bardziej pragmatyczny, poszukuje jak najlepszej drogi w danej pozycji. On stara się doprowadzić pozycję do ostatecznej oceny – „plus minus ” lub ” plus minus”. Nie jestem tak skrupulatny jak on. Dla mnie najważniejsze – znaleźć drogę, która jest najlepsza. On jest fantastycznym graczem. Nie widziałem nikogo kto tak mocno odczuwa dynamikę w trudnych pozycjach. Posiada ekstremalną zdolność do pracy, skrajną determinację aby wygrać i skrajny perfekcjonizm.” (chesspro.ru) Kramnik – „Zawsze trudno mi się rozmawia o Kasparovie. Po pierwsze przyszło nam żyć w tych samych czasach, grałem z nim wielokrotnie. Po drugie jest szachistą, który zdaje się nie mieć słabych punktów.

Przynajmniej ja nie potrafię wskazać słabości, które mógłby mieć, gdy był u szczytu formy. Można by o nim napisać niejedną książkę. Jest niewiarygodnym pracoholikiem; pracuje nawet intensywniej niż Fischer.

Kasparov jest efektem splotu szczęśliwych okoliczności: dobrego trenera w dzieciństwie, sprzyjających warunków do nauki, niesamowicie silnej woli. Jeśli chodzi o silną wolę, Kasparova można porównać z Botvinnikiem, z tym że uczeń przerósł mistrza, jako że jest znacznie bardziej elastyczny. Jak już powiedziałem twardość Botvinnika była jego atutem, lecz jednocześnie słabością. Kasparov choć twardy jest otwarty na wszelkie zmiany. Potrafi zmienić swój wizerunek na szachownicy w przeciągu pół roku. Kasparov chłonie jak gąbka; nasiąka zmianami, wszystko co zaobserwuje następnie przetwarza i włącza do swojego arsenału. Sądzę, że to najistotniejsza cecha, która wyróżnia go spośród innych szachistów. Obiektywnie rzecz biorąc, wiele nauczył się od Karpova. Przed meczem, Kasparov nie rozumiał wszystkich aspektów gry Karpova. Można je pojąć w pełni dopiero kiedy gra się przeciwko niemu. Karpov wiele nauczył Kasparova podczas ich meczu w

1984 r. Jak widać z jego późniejszych partii, Kasparov udoskonalił niektóre aspekty gry, które tradycyjnie uważano za atuty Karpova.

Kasparov ma niewątpliwie ogromny talent. Nie ma w szachach niczego, z czym nie mógłby sobie poradzić. Innym mistrzom świata zwykle czegoś „brakowało”. Nie można powiedzieć tego o Kasparovie: on potrafi zrobić dosłownie wszystko. Kiedy zechce błyskotliwie rozegrać pewien typ pozycji, zrobi to. W szachach nie ma dla niego rzeczy niemożliwych.

Jednakże, nie można być absolutnie doskonałym we wszystkim w każdym okresie życia. Kasparov też miał słabe strony na każdym z etapów kariery, ponieważ nikt nie potrafi jednocześnie skoncentrować się na wszystkim. Ale on umie pozbyć się słabości w przeciągu 2 – 3 miesięcy.

Potem obnaża się kolejna słabość ale nie wiadomo która. Bardzo ważne, żeby jak najszybciej wykorzystać jego szybko znikający słaby punkt, ponieważ już wkrótce go nie będzie. Jest oczywiste, że w 1984 r.

Kasparov miał pewne problemy z defensywą, był nieco zbyt impulsywny, czy też proaktywny. Ale już w 1985 r. zaprezentował zupełnie inny styl gry. Kasparov zdaje sobie sprawę, jeśli coś idzie nie tak w pewnym momencie i potrafi skorygować swoją słabość. Jest niezrównany, jeśli chodzi o zdolność uczenia się!” (kramnik.com)