1. Wiceprezes Włodzimierz Schmidt podkreślił, że słabe przygotowanie debiutowe jest problemem zarówno czołówki kobiet, jak i mężczyzn i zadeklarował gotowość nadzorowania pracy konsultanta debiutowego kadry kobiet i mężczyzn (Protokół z zebrania zarządu Warszawa, biuro PZSzach, Al. Jerozolimskie 49, 27 października 2012 r. godz. 10.00-18.00).
2. Michał Krasenkow – trener kadry Polskiego Związku Szachowego (Pismo MAT 4-2013): Kładzenie nacisku na pracę nad debiutami jest śmiesznym podejściem.
3. Anatoli Karpow – mistrz świata w latach 1975-1985 oraz 1993-1999: Każda faza partii, otwarcie, gra środkowa i końcówka ma duże znaczenie. Jeżeli na początku gry, któraś ze stron uzyska przewagę materialną lub pozycyjną, to zniwelować ją w grze środkowej będzie bardzo trudno. W tej sytuacji do końcówki może w ogóle nie dojść. Bez poprawnej gry w debiucie, nie można więc myśleć o sukcesach w szachach.
4. Władimir Kramnik – mistrz świata w latach 2000-2007: Moja specjalność to debiut i przejście do gry środkowej. Tu nie chodzi o wiedzę, tylko o zrozumienie oraz pojęcie kierunku działania.
5. Borys Gelfand – wicemistrz świata w 2012 roku: Byłem wychowany, że debiut to najważniejsza część partii i trzeba go wygrać. Dlatego muszę silnie obciążać mózg.
6. Czołowy trener MASZ: Ja osobiście, w pracy i w konsultacjach z juniorami, zwracam większą uwagę na idee, myśli, najważniejsze ścieżki, nastawienie do partii, nie zalewając ich wariantami.
7. Jerzy Konikowski – trener I klasy i publicysta: Studiujcie debiuty, a w grze środkowej i końcówkach dacie sobie na pewno radę!
8. Monika Soćko – najlepsza polska szachistka: Ranking rzędu 2400 czy 2500 można zdobyć samym talentem, ale dalszy rozwój wymaga dobrych trenerów i wielkiej własnej pracy. Tak, polscy szachiści są leniwi. Naturalnie nie wszyscy, ale większość.
9. Mistrz świata Magnus Carlsen: Głównie pracowałem nad otwarciami (przed meczem z Anandem). Myślę, że końcówki i grę środkowo opanowuje się dzięki grze turniejowej. W tym sensie nie trenowałem tych faz gry, które są moją siłą.
10. Garri Kasparow – mistrz świata w latach 1985 – 2000: Nie ma znaczenia jak dobrze grasz, nie możesz spodziewać się dobrych wyników kiedy masz przegraną po debiucie.
//////////////////////
Gość napisał: Pana blog jest bardzo ciekawy – porusza wszystko – to prawda. Ale są tacy, co myślą, że zaleca Pan początkującym – co ledwie znają ruchy – studiowanie debiutów.
//////////////////////
Ta teoria jest niezgodna z prawdą i wynika z nieznajomości moich artykułów, zarówno w pismach specjalistycznych, jak na stronie i blogu.
Proszę zaznajomić się z następującym wpisem: link
W miesięczniku „Szachista” 6-1993 opublikowałem tekst:
Na mojej stronie w dziale „Szkolenie” zamieściłem kopię artykułu: 19. Proporcje treningu w szachach (Poradnik Szachisty 2/2002)
Oczywiście polecam studiowanie otwarć szachowych i szybkie opracowanie repertuaru debiutowego, ale dopiero po zapoznaniu się z elementarnymi zasadami królewskiej gry!
Trochę się dziwię, że tamte osoby nie rozumieją problemu z debiutami. Ja od zawsze rozumiałem to zagadnienie tak, że na samym początku trzeba poznać podstawy gry, ruchy bierek, zasady strategii i taktyki, i oczywiście ogólnie wszystkie trzy fazy gry, po kolei, debiut, środek i końcówkę. No bo to jest naturalna kolej rzeczy, że zaczyna się grę od początku, poprzez środek i zmierza do końcówki. Nie można zaczynać gry od końca. To nie jest jak u psów, że w trakcie zabawy gonią własny ogon.
No i żeby wiedzieć do czego te trzy etapy służą, czym się różnią i co trzeba w nich osiągnąć, bo ich cele i metody są różne. Potem jak już cokolwiek umiemy w szachach, to oprócz normalnego szkolenia/treningu/nauki nastawiamy się na uzyskanie przewagi nad przeciwnikiem poprzez twórczą pracę nad debiutami, oczywiście dostosowaną do naszego poziomu. Wiadomo że od razu nie będziemy robić analiz debiutowych jak dla Ananda. A wiec poznajemy debiuty i pracujemy nad nimi tak jak pozwalają nam nasze umiejętności i poziom szachowy. Ale dzięki tej pracy nad nimi nastawiamy się na twórczy progres i na osiąganie przewagi nad przeciwnikiem, elementy nowości, nowinki, zaskoczenie debiutowe, nowe pomysły (oczywiście nowe na danym poziomie zaawansowania szachowego). Oczywiście nadal pracujemy nad innymi fazami gry, ale jak dla mnie ćwiczenie końcówek ma raczej cechę doskonalenia techniki, a nie twórczej pracy nastawionej na wypracowanie przewagi nad przeciwnikiem. A po osiągnięciu wysokiego poziomu szachowego trzeba się nastawić jeszcze bardziej na studia debiutowe. To jest zrozumiałe. Ale to już dla osób naprawdę zaawansowanych.
Wspieram Hetmana.