By szachistów naszych kwiat w Niepamięci się nie zgubił…
O Tomaszu L.*
Wykształcon na elektryka
Z duszą jednak historyka
Każdy opis co się imał
Mocno się na faktach trzymał
Wszyscy co grywali w szachy
Niemcy, Żydzi, czy też Lachy
Każdego do piersi tuli
Opisując go w Vistuli
Taki to jest z niego chwat
Niech nam żyje ze 100 lat!
Warszawa. 13.01,2014
//////////////////////////
*) Mgr. inż. Tomasz Lissowski (ur. 1952) pasjonuje się szachami od dawna. Jako szachista przez lata związany był z zasłużonym warszawskim klubem Polonia, gdzie był instruktorem szachowym przez wiele lat opiekując się młodzieżą.
Współpracownik gazet codziennych (m. in. „Rzeczpospolitej”), w których prowadził rubryki szachowe. Autor licznych artykułów w magazynach szachowych (m.in. „Szachista”, „Panorama Szachowa”, „Mat”). Jest współautorem m.in. następujących biografii szachistów:
- Zagadka Kieseritzky’ego (wraz z Bartłomiejem Macieją, 1996)
- Daniuszewski. Nieznany rywal Alechina (wraz z Wiktorem Czaruszynem, 1999),
- Karol Irzykowski. Pióro i szachy (wraz z Mirosławą Litmanowicz, 2001)
- Jerzy Lewi (wraz z Wojciechem Kulikiem i Feliksem Przysuskim)
- Dawid Przepiorka. His Life and Work (1999) (angielskojęzyczna monografia)
- Najdorf: Life and Games. (angielskojęzyczna monografia)
- Arcymistrz z Lublina (wraz z Cezarym W. Domańskim 2002) – obszerna biografia Johannesa Zukertorta wydaną następnie w roku 2005 w wersji niemieckiej pod tytułem Der Großmeister aus Lublin
- Mistrz Przepiórka (wraz z Jerzym Konikowskim i Jerzy Morasiem, Wydawnictwo Penelopa, 2013)
W 1999 r. był konsultantem (szachowym) filmu Ostatnia misja. Tomasz Lissowski posiada I kategorię szachową, którą otrzymał w 1980 r. oraz II klasę trenerską (od roku 1989). Od 2009 r. jest przewodniczącym Komisji Historycznej Polskiego Związku Szachowego.
Od roku 1997 prowadzi wspólnie z Adamem Umiastowskim miesięcznik „SzachowaVistula” w Internecie: Link
To dzięki jego doświadczeniu i bezinteresownej pomocy, wydane przez wydawnictwo „Penelopa” dwie moje ksiązki o tematyce szachowej „Moje fascynacje szachowe” (2004) i „Dylematy szachowe” (2014) nabrały wyrazu i stylu.
Andrzej Adamski