1. Wiceprezes Włodzimierz Schmidt podkreślił, że słabe przygotowanie debiutowe jest problemem zarówno czołówki kobiet, jak i mężczyzn i zadeklarował gotowość nadzorowania pracy konsultanta debiutowego kadry kobiet i mężczyzn (Protokół z zebrania zarządu Warszawa, biuro PZSzach, Al. Jerozolimskie 49, 27 października 2012 r. godz. 10.00-18.00).
2. Michał Krasenkow – trener kadry Polskiego Związku Szachowego (Pismo MAT 4-2013): Kładzenie nacisku na pracę nad debiutami jest śmiesznym podejściem.
3. Anatoli Karpow – mistrz świata w latach 1975-1985 oraz 1993-1999: Każda faza partii, otwarcie, gra środkowa i końcówka ma duże znaczenie. Jeżeli na początku gry, któraś ze stron uzyska przewagę materialną lub pozycyjną, to zniwelować ją w grze środkowej będzie bardzo trudno. W tej sytuacji do końcówki może w ogóle nie dojść. Bez poprawnej gry w debiucie, nie można więc myśleć o sukcesach w szachach.
4. Władimir Kramnik – mistrz świata w latach 2000-2007: Moja specjalność to debiut i przejście do gry środkowej. Tu nie chodzi o wiedzę, tylko o zrozumienie oraz pojęcie kierunku działania”.
5. Borys Gelfand – wicemistrz świata w 2012 roku: Byłem wychowany, że debiut to najważniejsza część partii i trzeba go wygrać. Dlatego muszę silnie obciążać mózg.
6. Czołowy trener MASZ: Ja osobiście, w pracy i w konsultacjach z juniorami, zwracam większą uwagę na idee, myśli, najważniejsze ścieżki, nastawienie do partii, nie zalewając ich wariantami.
7. Jerzy Konikowski – trener I klasy i publicysta: Studiujcie debiuty, a w grze środkowej i końcówkach dacie sobie na pewno radę!
8. Monika Soćko – najlepsza polska szachistka: Ranking rzędu 2400 czy 2500 można zdobyć samym talentem, ale dalszy rozwój wymaga dobrych trenerów i wielkiej własnej pracy. Tak, polscy szachiści są leniwi. Naturalnie nie wszyscy, ale większość.
//////////////////////////////////////////////
Od kilku lat obserwuję karierę sportową naszego młodego arcymistrza Dariuszowa Świercza. Moim zdaniem jest on jedynym zawodnikiem, po Radosławie Wojtaszku, mającym potencjalne możliwości osiągnięcia znaczących wyników międzynarodowych.
Oglądając partie Darka mam jednak obawy, że nasza gwiazda od kilku lat błądzi i dalej szuka tej właściwej twórczej drogi. Traci przy tym cenny czas i wiele punktów. Już w 2011 roku zwróciłem uwagę na ten problem i naraziłem się tym samym na krytykę prezesa Tomasza Sielickiego.
Dalej twierdzę, że Dariusz Świercz niepotrzebnie i z uporem ćwiczy tzw. „oburęczność’” i to hamuje prawidłowy rozwój jego talentu. Kto jest odpowiedzialny w Polskim Związku Szachowym za ten stan?
Przedstawiam trzy partie niedawno rozegrane przez Świercza. Jaki styl gry podoba się Państwu najbardziej?
PZSZach chyba nie ma koncepcji na szybki rozwój Darka i uczynienie go szachistą z czołówki światowej. Dla nich ważne jest to że przyciąga sponsorów i przez to napływają pieniądze do związku. Być może jego trenerzy nie zajmują się doborem debiutów dla Darka i chłopak po omacku próbuje wszystkiego.
Ze Świercza już chyba nie będzie zawodnika zbliżonego do czołówki. Może przekroczy 2700, ale w obecnych czasach to niewiele znaczy. Twierdzono że jest lepszy od Kasparowa, czy jakoś tak. Ale w jego wieku Kasparow był już na prostej drodze do mistrzostwa i wykosił wszystkich pretendentów. W przypadku Darka to niestety nie ma o czym nawet mówić.
Poza tym widać że PZSzach nie jest nastawiony na tworzenie wielkich sportowców takich jak Małysz, Radwańska, Korzeniowski, Kowalczyk, itp.
Związkowi wystarcza przeciętność, a i tak jest z tego powodu szczęśliwy.
Darek poszedł na studia, a to oznacza, że nie będzie miał czasu na poważne zajmowanie się szachami. Ma prawie 20 lat i jest poza pierwszą setką, więc raczej już nie zrobi wielkiej kariery w szachach.
Obawiam się że Darek nie połączy studiów z rozwojem szachowym. Czyżby znowu powtarzał się typowy scenariusz, że mamy bardzo dobrych juniorów którzy po przekroczeniu granicy seniorskiej kończą karierę i giną w tłumie? Liczyłem na to, że PZSzach przełamie w końcu tą niemoc i wypromuje Darka na wybitnego szachistę-seniora. Ale chyba znowu przeliczyłem się. A zatem co będzie dalej? Czy taka sama przyszłość czeka J.K.Dudę? A przy okazji, ciekawe co się dzieje z Olą Lach, również należącą do grupy WCT? Patrzyłem na jej wykres rankingowy
http://ratings.fide.com/id.phtml?event=1134299
z którego wynika jakby dziewczyna stała w miejscu od dłuższego czasu.
Polskie szachy to obraz ogólnie tego co się teraz dzieje w Polsce – bida z nędzą, niemoc i degrengolada. Ciekawe czy jeszcze ukaże się jakiś artykuł o tym jak to Świercz jest lepszy od Kasparowa i Karpowa razem wziętych? A może powinien się ukazać artykuł o niemocy w PZSzachu, który nie potrafi wypromować szachisty na światowym poziomie.
Pierwsza partia jest najlepsza i w tym stylu powinien grać. O tym, że powinien grać 1.e4 była już dyskusja na blogu. Świercz ma słabych doradców. Ale teraz nie ma się tym co emocjonować. Darek jest studentem i szachy odeszły na dalszy plan. To była na pewno dobra decyzja. Jako junior Darek osiągnął bardzo wiele, ale jako senior nie miał żadnych szans na większe sukcesy.
Karpow i Kasparow, a także Fischer zaczęli ćwiczyć oburęczność po dojściu do poziomu 2700 (a w tamtych czasach taki ranking mieli tylko oni trzej). Wcześniej Karpow i Fischer grali e4, a Kasparow d4. W kilku partiach zagrali co innego ale było to wyjątkiem, a nie regułą. Co chyba dowodzi, że oburęczność nie jest konieczna dla prawidłowego rozwoju szachisty.
Jestem tego samego zdania i dlatego zwróciłem uwagę na „błądzenie” Darka. Ale moja troska o prawidłowy jego rozwój szachowo-sportowy spotkała się tylko z atakami na mnie. I kto w końcu miał znowu rację? I kto na tym traci?
Traci zarówno sam Darek jak i całe polskie szachy.