Celem niniejszego tekstu jest przedstawienie fragmentów komentarza autorstwa Alekseja Domczewa [„Polskie Warcaby”, Nr. 4/2002, s.17-18: link ] do partii Michaił Korchow – Aleksander Dybman [link] w kontekście problemu roli przygotowania debiutowego w warcabach, który został krótko opisany przez autora we wcześniejszej nocie [link]. Bezpośrednią inspiracją dla tamtej noty był cykl artykułów: „Problemy szkoleniowe w polskich szachach”[link]. Tamten opis zostanie więc tutaj niejako zobrazowany i unaoczniony, tak aby Czytelnik mógł lepiej zrozumieć prezentowane wtedy ogólne postulaty. Postępujemy tu w myśl znanej sentencji: verba docent, exempla trahunt. Niektóre komentarze będą pochodzić od autora niniejszego wpisu. Przejdźmy do zaprezentowania partii.

1.33-29 17-22

Korchow wybiera debiut Roozenburg’a, a Dybman odpowiada ruchem właściwym dla systemu Keller’a. „Debiut należy do debiutów skrzydłowych, których ideą jest uniknięcie klasycznych schematów rozwoju czyli pozycji typu pozycji Woldoubi-dokładnie zbadanych i zaanalizowanych.”[link]

Być może warto jeszcze w tym miejscu przypomnieć to co na temat debiutu w warcabach pisał Bogusław Szelest: „Prawidłowe rozpoczęcie partii w warcabach jest ważne nie tylko z powodu pojawiających się zagrożeń np. kombinacjami. Od pierwszych posunięć zależy nade wszystko jaki plan strategiczny zostanie wybrany przez każdego z przeciwników i to jaką każdy z nich otrzyma pozycję przed grą środkową. Warto pamiętać, że warcaby nie są tylko grą sensu stricte kombinacyjną, a przede wszystkim grą strategiczną i od pozycji (położenia warcab) zależne są ewentualne możliwości kombinacyjne a nie na odwrót. …

W przypadku warcabów międzynarodowych od dziesiątków lat tworzone są i wydawane, przede wszystkim zagranicą, teoretyczne prace o debiutach – sposobie rozpoczynania partii. Większość debiutów w tych warcabach została zbadana i rozpracowana, w niektórych wariantach, do ponad dwudziestu posunięć.”[link]

Powróćmy do przedstawienia fragmentów interesującej nas partii.

9.32-27

„Białe pasywnie rozegrały debiut i starają się teraz odzyskać stracone tempa próbom zajęcia pola 28 przy pomocy wymiany…” Wydaje się, że kłopoty wynikające z tego pasywnego rozegrania debiutu, na który wskazuje Domczew [link] dają o sobie znać przez całą partię.

12.29-24 20×29 13.34×32

Czarne posiadają więcej formacji, zajmują ważny punkt 22 w centrum oraz mają przewagę w rozwoju 2 temp co w pozycjach nieklasycznych jest wartością dodatnią. O sposobach oceny pozycji i liczenia temp można przeczytać w książce Tjallinga Goedemoed’a „Course in draughts”[link]; część „Judging position”[link] i część „Classics”[link]. Zdaniem autora niniejszego wpisu jest to taki warcabowy odpowiednik książki „Graj jak arcymistrz” Aleksandra Kotowa.

17. … 14-20 18. 25:14 10:19

„Zamysł czarnych został zrealizowany. Zajęte pola 22 i 23. Dodatkowo piony te, są obiecująco wzmocnione z tyłu. Oprócz tego czarne mają przewagę w rozwoju 7 temp. Ich pozycyjna przewaga jest bezsporna.”

22. … 14-20

„Czarne miały również drugi dobry plan związany z atakiem kamienia 27.”

34. … 08-13

„Czarne osiągnęły cel. Kluczowe punkty 23 i 24 znajdują się w ich rękach. Teraz cały wysiłek czarne powinny poświęcić na zajęcie pola 22. Strategia Dybmana w realizacji tego celu po prostu zachwyca.”

43.37-31

„Jedyny możliwy ruch, chociaż i on nie ratuje przed zamaskowaną kombinacją.”

55.33-29

„A.Dybman doskonale przeprowadził plan zajęcia centrum, a później precyzyjnie i elegancko realizował zdobytą przewagę.”

Powyższa partia pokazuje, że debiut w warcabach powinien być rozgrywany w sposób aktywny. Pasywne rozegranie debiutu prowadzi do uzyskania przez przeciwnika: lepszej pozycji, możliwości wyboru między większą ilością planów gry oraz możliwości przeprowadzenia kombinacji. Partia w warcabach zaczyna się więc w debiucie, a nie w końcówce i podobnie jak w szachach również tutaj obowiązuje zasada „pole position”[link].

Rafał Jawor, 2013, XII, 5, Zagorzyn