Po ostatnim nieudanym występie naszego czołowego szachisty am Radosława Wojtaszka, na stronie ChessBrains.pl użytkownik podpisujący się admin2 zamieścił artykuł pt. „Wojtaszek IV w Kalkucie”. Tekst jest dostępny na stronie: Link

Admin2 zauważył, iż „nasz arcymistrz rozstawiony jest z turniejową jedynką i na pewno będzie mu się ciężko grało w roli faworyta. Z drugiej strony pokazanie się w turnieju o formule otwartej oznacza, że Radek czuje się naprawdę silnie”. Gdy ktoś decyduje się na przyjęcie na siebie roli faworyta, nawet „pewniaka”, to ciąży na nim pewnego rodzaju obowiązek wygrania tej rywalizacji, bądź zajęcia w miarę wysokiego miejsca na podium. Wszelkie inne rozwiązania należy traktować jako porażkę. Oczywiście mówimy tu o sporcie zawodowym, zarezerwowanym (przynajmniej teoretycznie) dla zawodników naprawdę liczących się w świecie, o wyrobionej „marce” i nazwisku. Niestety, ta kwestia w przypadku naszego reprezentanta ciągle jest sprawą otwartą, żeby nie powiedzieć, dyskusyjną. Teza o silnej pozycji czy woli Wojtaszka powinna być regularnie weryfikowana poprzez grę w mocnych i liczących się turniejach. Trudno wyrabiać sobie markę na peryferyjnych rozgrywkach. Skoro nasz arcymistrz czuje się pewny swojej pozycji, to już czas najwyższy aby pokazał czołowym szachistom, na co go stać. Dotychczasowe pojedyncze wygrane z liczącymi się zawodnikami były dobrą zapowiedzią, ale jedna czy dwie jaskółki wiosny nie czynią.

Natomiast wprawił mnie w kompletne zdumienie, a nawet w konsternację, akapit w którym Admin2 wypowiada myśl, iż „dlatego wyrobienie w sobie automatyzmu wygrywania z niżej notowanymi przeciwnikami pozwoli mu [Wojtaszkowi] wkroczyć do pierwszej piętnastki, co spowoduje, że będzie zapraszany za superturnieje”. Jest dla mnie co najmniej zaskoczeniem stwierdzenie, że jedną z przepustek do ścisłej czołówki światowej oraz paszportem na superturnieje ma być bicie szachistów o klasie przeciętnego silnego gracza i zdecydowanie niższym rankingu. Rozumiem, że trzeba umieć wygrywać partie z osobami słabszymi, ale to jest zrozumiałe samo przez się, i wydaje mi się że to nie jest powód do specjalnego podkreślania. Taka umiejętność powinna być wyrabiana w trakcie standardowej pracy nad szachami jako element niezbędny w każdej grze. Ale trudno legitymować się nią przy aplikowaniu do superturniejów. Dlaczego np. Anish Giri nie jeździ na takie openy i nie bije niżej notowanych szachistów aby wyćwiczyć zdolność ogrywania słabszych? Przecież jemu taka umiejętność też jest potrzebna. Ale pomiędzy oboma szachistami istnieje pewnie taka różnica, że Giri i jego trenerzy wiedzą, że wspomnianą postawą nie uzyska należnego mu splendoru, co najwyżej wymijającą notatkę na jakimś lokalnym portalu szachowym i konsternację jego fanów. Przepustkę do pierwszej piętnastki szachistów na liście rankingowej oraz zaproszenia na superturnieje, am Wojtaszek powinien wypracować w przyzwoitych turniejach, walcząc z klasowymi zawodnikami. Przecież chyba istnieje coś takiego jak etos sportowca.

Krzysztof Kledzik