Po tegorocznym turnieju w Moskwie wziąłem pod lupę partie polskich zawodników. W pierwszym rzędzie zainteresował mnie pojedynek Świercz-Yilmaz. Partia była bardzo interesująca i pouczajaca. Krótki komentarz jest na mojej stronie (Teoria i praktyka: Partie 2012). Potem z większymi uwagami opublikowalem ją w „Panoramie Szachowej” (nr 2-2012, strona 15-17). Początek partii był taki: 1.e4 c5 2.Sf3 d6 3.d4 cxd4 4.Sxd4 Sf6 5.Sc3 a6 6.Ge2
Moim podopiecznym zawsze polecałem bardziej agresywne kontynuacje 6.Ge3 i 6.Gg5 z przygotowaniem ataku na króla. Ruch w partii nie ma takiej dynamiki i wymaga więcej pozycyjnego wyczucia, a w takich sytuacjach młodzi i jeszcze z małym stażem turniejowym zawodnicy nie zawsze znajdują najlepsze rozwiązania.
6…e5 7.Sb3 Ge7 8.0-0 0-0 9.We1
Celem tego wariantu jest pozycyjne wzmocnienie kontroli nad punktem d5: białe stawiają gońca na f3 i następnie poprzez pole f1 przemanewrują skoczka na e3. Czarnym będzie wtedy trudno przeprowadzić wyzwalający manewr w centrum d6-d5.
Moja rada dla młodych adeptów sztuki szachowej – grajcie aktywniejsze warianty po następujących kontynuacjach: 9.Kh1 lub 9.Ge3.
//////////////////////////////
W dalszej części partii białe nie uzyskały przewagi debiutowej i czarne przechwyciły inicjatywę. Na szczęście dla Darka przeciwnik popełnił błędy i partię ostatecznie przegrał.
W trakcie analizy przejrzałem mój bank z partiami na ten temat i stwierdziłem, że wariant jest w Polsce popularny i gra go wiele młodych zawodniczek i zawodników. W tym zbiorze znalazłem także tematyczne partie trenera polskiej młodzieży O.Sułypy. Koledzy z Polski potwierdzili, że ukraiński arcymistrz ma rzeczywiście ten wariant we własnym repertuarze debiutowym i poleca go swoim polskim podopiecznym!
Trenerzy często sobie ułatwiają życie i polecają swoim uczniom warianty, które sami grają. Nie interesuje ich to, czy to jest zgodne ze stylem gry swych podopiecznych. Ważna jest własna wygoda!
W ten sposób zmarnowano przed laty wielki talent Iwety Radziewicz, która nie miała repertuaru dopasowanego do jej charakteru gry. Trener kadry kobiecej nie zadbał o to, aby ten stan zmienić.
Największym błędem krajowych trenerów przed laty było preferowanie obrony francuskiej wśród polskiej młodzieży. Ta jednostronność w grze spowodowała zastój w twórczym rozwoju wielu zawodniczek i zawodników, którym bardziej odpowiadały inne otwarcia!
„Trenerzy często sobie ułatwiają życie i polecają swoim uczniom warianty, które sami grają. ” – znam nawet paru geniuszy, którzy uczą małe dzieci wariantu Swiesznikowa albo Obrony krolewsko indyjskiej. Nawet 5-6 letnie dzieci, które nie mają pojęcia jak grać zamknięte pozycje w KID i jak aktywną grą rekompensować „słabości” powstające w wariancie Swiesznikowa. Oczywiście trenerzy grają te debiuty, to i dzieci uczą. Łatwiej im przygotowywać materiały i nie muszą się specjalnie męczyć.
W sumie to trudno się dziwić, że szkoleniowiec ukraińskiej reprezentacji dba o to, aby polscy szachiści grali słabsze warianty, nie gwarantujące osiągnięcia przewagi. Wprowadzenie silniejszych wariantów mogłoby poważnie zagrozić Ukraińcom podczas rozgrywania partii z Polakami. A tego O. Syłypa chyba by nie chciał, prawda?
Panie Krzysztofie! Aż zabolał pana post. Leo Beenhaker ostatecznie zawiódł oczekiwania ludzi z PZPN-u żeby Polska przeciwko Holandii zagrała słabo po czym wrócił do Amsterdamu i poprzybijał sobie piątki ze swoimi rodakami ? Litości. Ktokolwiek jest trenerem to traktuje on szkolenie innych jako prace, nie sądze żeby robił jakieś akcje dywersacyjne by pomagać swoim rodakom. Nie znam osobiście Sylupy ani nie wiem co miał w głowie Beenhaker ale jakby tak robili to by było niemądre, bo szkoleniowców rozliczają z wyników ówcześni pracodawcy oraz im lepsze wyniki osiągną jego podopieczni tym lepszą markę będzie miał trener w przyszłości (na podstawie tego co osiągnął Fornalik z Ruchem Chorzów po cichu bierze się jego kandydaturę do prowadzenia kadry biało czerwonych). Także polecanie przez trenerów wariantów które nie bedą zrozumiałe dla młodzieży nie rozpatrywałbym jako akcji żeby dopomóc swojemu krajowi, tylko w archaicznym podejściu do treningów, które jeszcze pewno pamietają układ warszawski. O tym jak powinno się podchodzić do młodzieży było pisane tu nie raz i zasada „ucz się od mistrzów” nie do końca się sprawdza ( tak jak była mowa o wariancie Świerznikowa) bo młody junior niekoniecznie zrozumie co jest pięć w danym debiucie.
Przykład Aleksandra Sylupy jest dobrym potwierdzeniem, że metody treningu trzeba by było zrewolucjonizować, bo wszystko idzie do przodu, metody treningu też, a jak ktoś stoi w miejscu, to tak naprawde się cofa.
Pozdrawiam
Andrzej Słabicki
No cóż, nie kłócę się o to. Być może ma Pan rację.
Teorie spiskowe nie sa potrzebne. Wyjaśnienie sprawy jest proste: trenenrom się nie chce. Jeśli grają jakiś wariant, to mają jakieś doświadczenie, opracowania. I uczą wszystkich niezależnie od ich stylu gry. Takie podejście jest łatwiejsze niż kreatywność i ciągłe doskonalenie się, czytanie książek, opracowywanie materiałów. Póki rodzice i działacze nei zwrócą uwagi to podopieczni tego trenera będą grali to samo, co on. I tyle. Archaiczne metody treningowe to jest inna sprawa bo niestety dominują one w Polsce. Natomiast na Ukrainie jak widać trenują chyba trochę inaczej bo wyniki ich zawodników są nieporównywalnie lepsze niż naszych.
Nie jestem zwolennikiem teorii spiskowych, natomiast mój „wariant” wydawał mi się bardzo prawdopodobny. Ale tak jak napisałem wcześniej, nie kłócę się o to. Muszę przyznać, że tłumaczenie problemu Sułypy w oparciu o brak chęci i pewne lenistwo, jest proste i logiczne, i zapewne przez to jest lepszym wytłumaczeniem, niż moje wcześniejsze. Podobnie rzeczowe wytłumaczenie przedstawił pan Andrzej Słabicki, więc chyba muszę zrewidować swoje stanowisko w tej sprawie.
Turcy stawiaja na mlodych:
http://www.chessbase.com/newsdetail.asp?newsid=8260