Komputer stał się niezbędnym narzędziem w rękach szachistów wszystkich kategorii. Ułatwia nam pracę poprzez wyszukiwanie i gromadzenie informacji i następnie ich szybkie przetwarzanie.
W wywiadzie dla Panoramy Szachowej (styczeń 1999, strona 6) zwróciłem uwagę na nowe możliwości treningu szachowego z wykorzystaniem komputera i poczty elektronicznej.
Na sesji Akademii Młodzieżowej w Zakopanem (październik 1999) przedstawiłem grupie obecnych trenerów korzyści nowoczesnego szkolenia.
Aby pokazać, jak to może funkcjonować w praktyce, zaproponowałem trening poprzez Internet juniorowi z Kwidzyna Radosławowi Wojtaszkowi. Udzielałem Radkowi bezinteresownie rady dotyczące jego repertuaru debiutowego i przygotowywałem różne materiały szkoleniowe. Ta nasza współpraca trwała w sumie cztery lata i dała znakomite efekty.
Mimo tego, moja idea i konkretna praca nie znalazła uznania wśród osób odpowiedzialnych za szkolenie młodzieży w kraju. Wręcz przeciwnie, utrudniano pełną realizację mojej koncepcji.
Tymczasem forma szkolenia zaproponowana przeze mnie w 1999 roku jest już od dawna stosowana na całym świecie. Tak też jeszcze niedawno współpracowali ze sobą Kasparow i Carlsen. W ten sposób została zmarnowana już w 1999 roku szansa wprowadzenia w życie zorganizowanego i pod opieką doświadczonych trenerów nowoczesnego systemu szkolenia polskiej młodzieży!
Od czasu do czasu czytam na różnych forach kłamliwe teksty, jakoby nigdy nie zajmowałem się szkoleniem Radosława Wojtaszka. Dlatego zostałem zmuszony do udowodnienia tego faktu.
Proszę o zapoznanie się z następującymi materiałami:
O mojej współpracy z Radosławem Wojtaszkiem
Komputery w szachach
Akademia Młodzieżowa
Magnus Carlsen
Opinia ojca Radosława Wojtaszka dotycząca przebiegu oraz wyników współpracy pana Jarzego Konikowskiego z jego synem jest bardzo pochlebna, wręcz entuzjastyczna. Myślę, że każdemu podopiecznemu powinno zależeć na takim trenerze i odwrotnie, każdemu trenerowi na tak dobrej i pozytywnie odbieranej współpracy. Należy pogratulować panu Jerzemu doskonałej pracy z Radkiem i osiagniętych rezultatów. Rodzice zazwyczaj chcą jak najlepiej dla swoich dzieci, skoro więc ojciec Radosława był zadowolony z pracy pana Konikowskiego, to jest to napewno bardzo dobra rekomendacja. Zresztą sam Radek chwalił pracę pana Konikowskiego i w swoich mailach podkreślał, że pan Jerzy jest jednym z głównych architektów jego sukcesu. Natomiast „preludium” do zaprzestania kontaktów na linii Radek – pan Jerzy, pojawiło się w jednym z cytowanych maili od Radka. Jak widać, zaczęło się od sugestii dotyczącej nie odzywania się, a zakończyło na negowaniu trenerskich osiągnięć pana Konikowskiego. Pan Jerzy wskazał, że wynikało to z zastraszenia Radka. Pewnie tak było, gdyż Radek, podobnie jak inni nasi czołowi szachiści, działają w ramach pewnego systemu. Parafrazując wypowiedź Morfeusza z filmu „Matrix”, ten system ich otacza, steruje nimi i ich eksploatuje. Morfeusz mówił, że nawet te uwikłane w system osoby, często nie chcą zmian i walczą o zachowanie status quo. Być może, tak jest i w przypadku Radka. Niewątpliwie nasi szachiści, czy chcą czy nie, działają w ramach systemu jakim jest PZSzach. Ten system steruje nimi i jak widać, potrafi też uciekać się do stawiania ostrego ultimatum, co zauważa się chociażby w mailu od Radosława, w którym opisuje, że PZSzach kazał mu jechać na akademię i groził konsekwencjami finansowymi w przypadku odmowy. Ciekawe, jak taka sytuacja wyglądałaby w wypadku Magnusa Carlsena, czy wysłano by go na akademię, czy raczej na dobrej klasy
turniej, na którym zdemolowałby przy szachownicy tamtejszych faworytów? Chyba wszyscy znamy odpowiedź na to pytanie. Jeżeli po ostatnim mailu, w którym Radek deklaruje chęć dalszej współpracy z panem Konikowskim, jednak przestaje odzywać się do swojego trenera, to może znaczyć, że ktoś z „systemu” postawił Radkowi wyjątkowo ciężkie ultimatum. No bo
czym można wytłumaczyć brak nawet zwykłej (nie szachowej), prywatnej korespondencji mailowej? Jeżeli Radek zaczął negować pozytywne efekty współpracy (i nawet sam fakt współpracy) z panem Jerzym, to jest to bardzo przykre. Trudno powiedzieć, czy ktoś go zachęcał, czy „podpuszczał” do takich wypowiedzi. Na koniec podzielę się takim oto przemyśleniem o Radku i Anandzie. Może to za wielkie słowa, ale jak dla mnie, to Radek złapał Ananda za nogi („złapał Pana Boga za nogi”), i mam nadzieję że Vishy pociągnie go wyżej, w świat wielkich, światowych szachów. Oby nasz „system” nie złapał Radka za jego nogi i nie sciągnął go z powrotem w dół.